Αγκαλιάζοντας την ακινησία ελευθερώνομαι από σκέψεις «επιθυμίας-αποστροφής»
♣ της Μαρίας Χρυσοχεράκη, Πιστοποιημένη δασκάλα Iyengar yoga (Level 3), goldy.yogaonline@yahoo.gr
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαχαρίου
Οι περισσότεροι από εμάς περιβάλλονται συνεχώς από θόρυβο, τόσο σωματικό όσο και ψυχικό. Πάντα κάνουμε πολλαπλές εργασίες, πάντα εν κινήσει. Σπάνια αφιερώνουμε χρόνο για να καθίσουμε και να μείνουμε ακίνητοι. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στον σύγχρονο κόσμο κυριαρχεί η ενέργεια του «ράτζας» (η ενέργεια του πάθους, της συγκίνησης, της επιθυμίας, της δραστηριότητας, της θλίψης). Αλλά και μέσα μας κυριαρχεί η ενέργεια του ράτζας. Καμιά φορά σκέφτομαι: «Πού βρίσκεται η ανάπαυση;» Η απάντηση δεν έρχεται με λόγια. Αλλά και μόνο η ερώτηση μου προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Και μόλις το μυαλό ηρεμήσει, μπορεί να υπάρξει ξεκούραση σε αυτήν την πολυάσχολη ζωή.
Στην Ανατολή, μια εικόνα που αναφέρεται ως ο «τροχός της σαμσάρα» χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες για να απεικονίσει τον συνεχή κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης και τις συνθήκες που προκαλούν τα βάσανα. Οι συνθήκες του εγώ που τροφοδοτούν τον τροχό ονομάζονται -μερικές φορές- τα τρία δηλητήρια. Αυτά είναι: επιθυμία ή προσκόλληση, μίσος ή αποστροφή, άγνοια ή ψευδαίσθηση. Όταν κάποιος καταφέρει να ζει τη ζωή του χωρίς αυτές τις συνθήκες, λέγεται ότι ελευθερώνεται από τον τροχό της σαμσάρα.
Διαβάστε ακόμα ⇒ Τι είναι το οξειδωτικό στρες;
Από πού να αρχίσει κανείς για να απελευθερωθεί από αυτές τιςΜαρία συνθήκες;
Σύμφωνα με τον Πατάντζαλι, οι δύο πρώτες συνθήκες, η προσκόλληση και η αποστροφή, πηγάζουν από την τρίτη συνθήκη, της άγνοιας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η βασική προϋπόθεση του πόνου είναι η άγνοια της αληθινής μας φύσης. Και λόγω αυτής της άγνοιας, πιστεύουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί από το σύνολο. Έτσι οδηγούμαστε στην προσκόλληση και την αποστροφή, οι οποίες προκαλούν καθημερινά βάσανα. Η ακινησία, από την άλλη, είναι και η θεραπεία για την άγνοια και το απόλυτο αντίδοτο στη σαμσάρα. Όταν το μυαλό μας μένει ακίνητο, ξεκουραζόμαστε από τις ενέργειες απώθησης-έλξης που οδηγούν το εγώ και προκαλούν ταλαιπωρίες. Κατά την ακινησία, οι ενέργειες της προσκόλλησης και της αποστροφής μπορούν να χαλαρώσουν. Η αίσθηση ενός «εγώ» που επιθυμεί μπορεί να χαλαρώσει έξω από το κέντρο της εμπειρίας και τελικά να διαλυθεί. Αυτή είναι η εναρμονιστική ποιότητα της ακινησίας.
Αν εξετάσουμε τις σκέψεις μας, θα ανακαλύψουμε σε ποιες πεποιθήσεις επενδύουμε και αν τις αμφισβητήσουμε, μπορούμε να γλιστρήσουμε στην ακινησία και να γίνουμε το δικό μας φάρμακο – το τέλειο αντίδοτο στα δηλητήρια της άγνοιας, της προσκόλλησης και της αποστροφής. Ας αναρωτηθούμε: Τι είναι η ακινησία;
Τι είναι η ακινησία;
Ξεκινάμε καθήμενοι άνετα. Κλείνουμε τα μάτια, αναπνέουμε βαθιά και αφήνουμε το σώμα μας να ηρεμήσει, προκαλώντας χαλάρωση. Παρατηρούμε το σώμα μας καθώς του επιτρέπουμε να σταματήσει την κίνηση. Αφηνόμαστε απαλά στην εμπειρία και της δίνουμε όλη μας την προσοχή.
Τώρα «ρίχνουμε» αυτήν την ερώτηση στο χώρο μεταξύ των μυών και των οστών μας: Τι είναι η ακινησία; Αφήνουμε το σώμα μας να βιώσει την απάντηση. Καθώς το σώμα μας ησυχάζει και μαλακώνει, παρατηρούμε ότι η ησυχία εξαπλώνεται. Διατηρώντας μια σταθερή και οικεία ποιότητα προσοχής, αφήνουμε την ακινησία να διευρυνθεί και επιτρέπουμε στις αισθήσεις μας να γίνουν δεκτικές στον εξωτερικό κόσμο. Αφήνουμε τους ήχους να εισέλθουν στο χώρο της επίγνωσής μας, χωρίς να προσπαθούμε να τους ακούσουμε ή να τους σημειώσουμε. Ενώ συνεχίζουμε να μένουμε ακίνητοι, φέρνουμε ένα μέρος της προσοχής μας στην επιφάνεια του σώματός μας, επιτρέποντάς του να σταματήσει εντελώς εκεί, επιτρέποντας στην ακινησία που μας κατακλύζει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά να απαλύνει οποιαδήποτε αίσθηση των ορίων μεταξύ του σώματός μας και του έξω κόσμου. Αφήνουμε κάθε αίσθηση του «εγώ» που έχει επίγνωση, να χαλαρώσει έξω από το κέντρο, αφήνοντας την ακινησία να διαλύσει κάθε προσκόλληση, κάθε προσπάθεια.
