Άσανα: Υποτίθεται ότι πρέπει να πονάμε; Ξεκινώντας την πρακτική της γιόγκα μπορεί να αισθανθούμε έξω απ’ τα νερά μας στην αρχή. Οι θέσεις τις οποίες καλούμαστε να μιμηθούμε είναι άγνωστες στο σώμα μας και σίγουρα μπορεί να νιώσουμε άβολα.
♣ της Μαρίας Χρυσοχεράκη, Πιστοποιημένη δασκάλα Iyengar yoga (Level 3), goldy.yogaonline@yahoo.gr Φωτογραφία: Γιώργος Ζαχαρίου
Ακόμα πιο άβολα μπορεί να νιώσουμε όταν ανακαλύπτουμε ότι, μερικές φορές, η πρακτική της γιόγκα είναι κάτι περισσότερο από άβολη. Μπορεί να πονάει πραγματικά.
Υποτίθεται ότι πρέπει να πονάμε;
Η απάντηση είναι και «ναι» και «όχι». Ξεκινώντας να κάνουμε πράγματα με το σώμα μας που δεν έχουμε συνηθίσει, είναι λογικό να νιώθουμε μια δυσφορία στην αρχή. Ειδικά αν δεν είμαστε ιδιαίτερα ευλύγιστοι, είναι που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα. Καθώς, όμως, εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά, καταλαβαίνουμε ότι οι ενοχλήσεις μπορεί να μας επιφυλάσσουν ένα, σχεδόν, ικανοποιητικό είδος πόνου. Όταν κρατάμε μια άσανα για κάποιο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθούμε τους μύες μας να καίνε και να τρέμουν καθώς κρατάμε αποφασιστικά τη θέση. Αλλά είναι ένα καλό είδος πόνου και μαθαίνουμε να τον αντιπαρερχόμαστε. Ίσως και να τον απολαμβάνουμε- γιατί ξέρουμε ότι μας κάνει πιο δυνατούς. Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι σε αυτήν την περίπτωση πονάει με την καλή έννοια.
Αλλά υπάρχει μια κακή έννοια στον πόνο που θα πρέπει να προσέχουμε να αποφεύγουμε. Ναι μεν θέλουμε να πιέσουμε λίγο τον εαυτό μας στην πρακτική αλλά θέλουμε, επίσης, να γνωρίζουμε τα όρια του σώματός μας. Ας ακούσουμε το σώμα μας: αν μας λέει ότι πρέπει να σταματήσουμε τότε πρέπει να σταματήσουμε. Το να ξεπεράσουμε το όριο μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμό.
Η γιόγκα δεν είναι ένα ανταγωνιστικό άθλημα.
Ο στόχος δεν είναι να κρατήσουμε μια άσανα περισσότερο από το άτομο που βρίσκεται στα δεξιά μας ή να τεντωθούμε περισσότερο από το άτομο στα αριστερά μας. Η γιόγκα έχει να κάνει με την αυτοπραγμάτωση, αλλά η σύγχρονη κοινωνία μας είναι συχνά μια πρακτική στην ασυνείδητη ζωή. Έχουμε εκπαιδευτεί να μην ακούμε την καλύτερη καθοδήγησή μας: το σώμα μας. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί από εμάς συνεχίζουμε και συνεχίζουμε μέχρι να τραυματιστούμε και να είναι επιτακτική πια η ανάγκη να σταματήσουμε.
Η υπομονή είναι μια σημαντική πτυχή της πρακτικής της γιόγκα.Πρέπει να μάθουμε να είμαστε υπομονετικοί με το σώμα μας καθώς σιγά σιγά εγκλιματίζεται στην πρακτική της γιόγκα.
Με τον καιρό, θα γίνεται όλο και πιο εύκολο να κρατάμε αυτές τις δύσκολες θέσεις και θα αισθανόμαστε λιγότερο πόνο. Πάντα θα είναι μια πρόκληση (αν το κάνουμε σωστά δηλαδή), αλλά θα μπορούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα καθώς συνεχίζουμε να εμβαθύνουμε στην πρακτική μας.
Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει κάτι σαν «καλός» πόνος στη γιόγκα.
Αλλά ακόμα και ο «καλός» πόνος καμιά φορά μπορεί να είναι δύσκολο να τον αντέξουμε. Σε αυτήν την περίπτωση ας αναλογιστούμε τις δύο έννοιες στη διδασκαλία της γιόγκα, που μπορούν να βοηθήσουν όλους στην καλύτερη σύνδεση με τον ανώτερο εαυτό μας. Αυτές είναι: ahimsa (αχίμσα = μη βία) και sattva (σάτβα = ισορροπία και αρμονία). Αυτές οι δύο αρχές πρέπει να υπάρχουν στην πρακτική μας αν θέλουμε να φτάσουμε σε έναν πιο αυθεντικό χώρο σύνδεσης και γαλήνης. Αν προσπαθήσουμε να στηριχτούμε σε μια πρακτική που βασίζεται στην επίτευξη ως κύριο στόχο, τότε απομακρυνόμαστε από τις αρχές αχίμσα και σάτβα και οδηγούμαστε προς το εγώ και τους τραυματισμούς.
Διαβάστε ακόμα ⇒ Sthira και Sukha: Σταθερότητα και Ευκολία
Καλύτερα να κάνουμε πρακτική με επίγνωση.
Με προσοχή καθώς κινούμαστε από άσανα σε άσανα αλλά και όταν μένουμε σε μια άσανα. Εάν αισθανθούμε πόνο, υποχωρούμε με το πρώτο σημάδι. Εάν έχουμε συνηθίσει να πιέζουμε το σώμα μας και να μην παρατηρούμε τον πόνο, μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας στην αναπνοή – θα πρέπει να είναι ομοιόμορφη και σταθερή. Ακόμα κι αν δυσκολευόμαστε τόσο νοητικά όσο και σωματικά σε μια άσανα, θα πρέπει να μπορούμε να αναπνέουμε με ροή. Εάν η αναπνοή μας δεν ρέει ομοιόμορφα, τότε κάνουμε ένα βήμα πίσω μέχρι να μπορέσουμε.
Αλλάζοντας τη στάση μας αλλάζει η πρακτική μας. Στοχεύουμε στην εσωτερική γαλήνη και την αυτοπραγμάτωση, όχι στην εμφάνιση και την επίτευξη. Ο στόχος μας ας είναι η σύνδεση με τον ανώτερο εαυτό μας και η πρακτική μας θα γίνει πιο χαρούμενη (και χωρίς πόνο)!
