Ελληνική Φύση! Μα πόση ομορφιά! Μα για πόσο ακόμα;
Η 5η Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος αλλά δυστυχώς η χώρα μας δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τα περιβαλλοντικά της επιτεύγματα.
♦ Γράφει η Νάνσυ Τσιμπίδη
Δεν τολμώ να φανταστώ τη φύση μας χωρίς τους ήχους της, τα χρώματά της, τα αρώματά της και τις μαγικές εικόνες της. Χωρίς το θρόισμα των φύλλων των ψηλών της δένδρων την ώρα που περνά ο αέρας ανάμεσά τους. Αέρας γεμάτος οξυγόνο. Την ευλογημένη βροχή να πέφτει και να ποτίζει τις ρίζες τους. Δεν τολμώ να δω άλλες φωτιές να καίνε… Χωρίς πουλιά να πετούν ανάμεσα στα δένδρα τραγουδώντας κάποιο τραγούδι που πιθανόν οι στίχοι του να λένε πώς το δάσος είναι το σπίτι τους. Δεν τολμώ να φανταστώ τη φύση μας χωρίς τις μέλισσες να μεταφέρουν τη γύρη από λουλούδι σε λουλούδι, γιατί έτσι ζευγαρώνουν τα άνθη μεταξύ τους. Αν αφανιστούν οι μέλισσες οι φυτικές καλλιέργειες θα αρχίσουν να εξαφανίζονται και αυτές. Αργός θάνατος…
Θάλασσες, βουνά, κάμποι, δάση, ποτάμια – η ελληνική φύση μεταλλάσσεται λίγο-λίγο σε ένα αφιλόξενο τοπίο, αγνώριστο και μελαγχολικό. Όπως και οι ζωές μας που συνδέονται άρρηκτα με τη φύση.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η καταστροφική, αλόγιστη ανάπτυξη είναι τελικά προς όφελός μας.
Μάλλον προς όφελος των λίγων. Εμείς, τα παιδιά μας και προπάντων οι επόμενες γενιές θα πληρώσουμε το τίμημα.
Η ελληνική φύση, το περιβάλλον μας, το σπίτι μας ήταν και πρέπει να συνεχίσει να είναι η βάση του τρόπου ζωής μας, το καταφύγιό μας, ο εθνικός μας πλούτος. Είναι πραγματικά λυπηρό αυτός ο πλούτος να χάνεται μέρα με τη μέρα, μπροστά στα μάτια μας και εμείς ακίνητοι παρατηρητές στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους μας να περιμένουμε κάποιος να κάνει κάτι για αυτό. Εμείς τι κάνουμε;
Γιατί άραγε απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ από τη φύση μας και την αφήσαμε απροστάτευτη; Αφού ξέρουμε καλά ότι την έχουμε τόσο ανάγκη. Πρέπει να ζούμε κοντά της για να γαληνεύουμε το πνεύμα και τη ψυχή μας.
Διαβάστε ακόμα ⇒ Καλοκαίρι και κλιματική αλλαγή σε μεταβαλλόμενο κλίμα
Όχι η 5η Ιουνίου δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε και τις 365 ημέρες του χρόνου Η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση όλων μας!
Να ξέραμε, αφεντικό, είπε, τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε. Να, όπως κι εμείς φωνάζουμε κι αυτά δεν ακούνε. Πότε θ’ ανοίξουν τ’ αυτιά του κόσμου, αφεντικό; Πότε θ’ ανοίξουν τα μάτια μας να δούμε; Πότε θ’ ανοίξουν οι αγκαλιές μας, πέτρες, λουλούδια και βροχή κι άνθρωποι ν’ αγκαλιαστούμε;
(«Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά») Νίκος Καζαντζάκης
