Αγαπημένε μου αναγνώστη
Το καλοκαίρι είναι εδώ μετά από έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα, που όλοι ζήσαμε. Πώς και πώς το περίμενα το καλοκαίρι μου, όπως και εσύ υποθέτω, για να γευτώ και πάλι την ελευθερία…
♥της Νάνσυς Τσιμπίδη
Νιώθω πραγματικά τυχερή που ζω σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, την Ελλάδα μου, που μου έχει χαρίσει τόσα καλοκαίρια που έχουν γίνει πολύτιμες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που, δεν σου κρύβω, τις έχω καλά φυλαγμένες στα συρτάρια της ψυχής μου. Κάθε τόσο τις ψάχνω, κλείνω τα μάτια και βλέπω το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Ακούω τα γλαροπούλια να πετάνε πάνω από τα κύματα και τις γνώριμες φωνές των δικών μου ανθρώπων, φέρνοντας δάκρυα νοσταλγίας στα μάτια μου. Άραγε τι άλλαξε…
Θυμάμαι με τόση απέραντη αγάπη το χωριό μου!
Μα πόσο σημαντικό είναι να έχουν τα παιδιά χωριό! Τώρα συνειδητοποιώ την τεράστια αξία που είχαν εκείνες οι ξένοιαστες στιγμές του καλοκαιριού.
Θυμάμαι τη γιαγιούλα μου την Παναγιώτα, Μα τι άξια γυναίκα! Μας φιλοξενούσε και τα επτά εγγόνια της. Και πίστεψέ με δεν ήμασταν και αγγελούδια…
Τα πρωινά ξεχυνόμασταν στην τεράστια παραλία του χωριού μου και βουτούσαμε στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσουν τα χέρια μας και να μελανιάσουν τα χείλη μας. Πηδάγαμε τα κύματα, κάναμε μακροβούτι ποιος θα πάει πιο μακριά με μια ανάσα. Βγαίναμε αποκαμωμένοι και ξαπλώναμε πάνω στη ζεστή άμμο χωρίς να μας νοιάζει η εικόνα μας, αφού στην αυλή μας περίμενε το λάστιχο του ποτίσματος για να ξεπλύνουμε την αλμύρα. Γκρίνιαζε η γιαγιούλα μου γιατί λερώναμε το σπίτι. Όμως ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο ρυτιδιασμένο πρόσωπό της ενώ τα ματάκια της λαμπυρίζανε όταν έβλεπε καθισμένα όλα της τα εγγόνια στο στρωμένο τραπέζι με το μοσχομυρισμένο από πράσινο σαπούνι τραπεζομάντιλο να της φωνάζουμε «μπράβο γιαγιά», καθώς εκείνη ακουμπούσε το μεγάλο ταψί με γεμιστά που μόλις είχε βγει από τον ξυλόφουρνο. Ακόμα νιώθω τη μυρωδιά.
Ντομάτες, πιπεριές, κολοκύθια, μελιτζάνες, πατάτες, κρεμμύδια, μυρωδικά και λάδι, όλα δικά της, από τη γη της. Τίποτα δεν αγόραζε! Χωριάτικη σαλάτα με φέτα και φρέσκια ρίγανη λουσμένη με ελαιόλαδο και ζυμωμένο ψωμί από τα χεράκια της απλά έκανε το γεύμα μας συγκλονιστικό.
Στην αγκαλιά της ένα μεγάλο παγωμένο καρπούζι, που ο παππούλης μου το έκοβε σε φέτες. Μία μεγάλη φέτα καρπούζι για το κάθε εγγόνι και πιατάκι για τα κουκούτσια, χωρίς πιρούνι, χωρίς μαχαίρι. Όμως το αποκορύφωμα ήταν η πιατέλα με τα σύκα που μας σέρβιρε και τη θυμάμαι να λέει «τέτοια σύκα… πού να τα βρείτε εσείς στην Αθήνα!» Αχ πόσο δίκιο είχες γιαγιούλα μου!
Διαβάστε ακόμα ⇒ Ωμέγα-3 λιπαρά οξέα η επανάσταση στην όψη της επιδερμίδας σας
Καθώς έφθανε το σούρουπο, πάλι εμείς στους δρόμους του χωριού με τα άλλα παιδιά να παίζουμε όλα τα ξεχασμένα σήμερα παιχνίδια που δεν χωρούσαν σε «οθόνες». Και φώναζαν οι γιαγιάδες του χωριού όταν τους καταστρέφαμε τους φουντωτούς βασιλικούς και εμείς γελούσαμε με τη ψυχή μας…
Καμία ιδιαίτερη πολυτέλεια! Άνθρωποι δικοί μου, αγαπημένοι, κοντά μου, οικογένεια, ατελείωτο παιχνίδι, επικοινωνία με τα λόγια, τα μάτια και τα χέρια. Έκφραση συναισθημάτων!
Καλό ελληνικό καλοκαίρι με πολλές όμορφες στιγμές!
Πηγή: Naturanrg128o, www.naturanrg.gr
