Γιατί άραγε… EDITORIAL
♦ Της Νάνσυς Τσιμπίδη
Αγαπητοί μου αναγνώστες
Έφυγε το καλοκαίρι. Τελείωσε και ο Σεπτέμβρης. Αλλιώς περίμενα ότι θα ένιωθα αυτή την εποχή όταν σας έγραφα τον Ιούλιο τις προσδοκίες μου και την ανάγκη μου για ένα ξέγνοιαστο, ξεκούραστο καλοκαίρι το οποίο θα έπαιρνε από πάνω μας την κούραση του δύσκολου χειμώνα. Όλοι περιμέναμε να χαλαρώσουμε και να ζήσουμε στην όμορφη φύση μας, να ανασάνουμε καθαρό αέρα. Όμως τα γεγονότα για άλλη μια φορά μάς πρόλαβαν. Όλη η Ελλάδα συγκλονίστηκε, έκλαψε με τις εικόνες καταστροφής. Για άλλη μια φορά ανθρώπινες ζωές, αθώα ζώα και πουλιά, ολόκληρα δάση χάθηκαν άδικα. Γιατί άραγε…
Κόποι μιας ζωής εξαφανίστηκαν. Παιδιά ξεσπιτωμένα με το χαμόγελο να έχει παγώσει στα αθώα τους πρόσωπα. Μάτια ηλικιωμένων βουρκωμένα, ανήμποροι να διαχειριστούν το πόσο γρήγορα έχασαν όλα αυτά που θεωρούσαν δεδομένα στη δύση της ζωής τους. Γιατί άραγε…
Διαβάστε επίσης ⇒ Ο πλανήτης μας, το περιβάλλον, η υγεία μας
Συγκλονιστικές εικόνες από απανθρακωμένα και πνιγμένα ζωντανά τα οποία δεν είχαν δικαίωμα επιλογής, δεν είχαν δικαίωμα διαφυγής, Γιατί άραγε…
Γιατί άραγε…
Η πυρκαγιά στη Δαδιά ήταν η μεγαλύτερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 17 ημέρες κατέκαψε χιλιάδες στρέμματα δάσους. Θα χρειαστούν 80 χρόνια για να αναγεννηθεί. Μέσα σε δύο χρόνια χάσαμε το 50% αυτού του μοναδικού οικοτόπου και όχι μόνο αφού όλη η Ελλάδα κατακάηκε. Είναι τεράστιο το κόστος. Λιγότερο πράσινο, λιγότερο οξυγόνο. Οι πυρκαγιές οδηγούν στην κατάρρευση της βιοποικιλότητας. Γιατί άραγε…
Η Θεσσαλία πνίγηκε, η Θεσσαλία χάθηκε και οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Η φύση θυμάται τι ήταν η Θεσσαλία, εμείς οι άνθρωποι φροντίσαμε να το ξεχάσουμε. Γιατί άραγε…
Πρόληψη, μία σπουδαία λέξη! Η προσπάθεια που γίνεται για να προλάβουμε εκ των προτέρων, να αποτρέψουμε κάποιες αρνητικές ή ανεπιθύμητες καταστάσεις, ενέργειες ή συνέπειες.
Προσωπικά, πιστεύω ότι είμαστε οι επιλογές μας.
Είτε καλές, είτε κακές. Είτε σωστές, είτε λάθος. Κάποιες φορές εθελοτυφλούμε και κάποιες άλλες λέμε κι ένα «εντάξει μωρέ, δεν πειράζει…» Μεταξύ μας πάντα ξέρουμε ότι πειράζει! Γινόμαστε λοιπόν θύματα των επιλογών μας και όλη αυτή η «θυματοποίηση» μάς οδηγεί συχνά σε ανεπανόρθωτες καταστροφές.
