«Άσε κάτω τις φράουλες»: Ο Ιονέσκο για λίγες παραστάσεις στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς.
Η ομάδα Attact ξαναδιαβάζει τον Ιονέσκο δημιουργώντας μια παράσταση με αντισυμβατική ματιά, καυστικό χιούμορ και ανατροπές που φέρνει το θέατρο του παραλόγου στο σήμερα.
Η περφόρμανς «Άσε κάτω τις φράουλες», σε σύνθεση κειμένων και σκηνοθεσία του Γιάννη Κουρκουμέλη, βασίζεται σε μια ελεύθερη απόδοση κειμένων του Ευγένιου Ιονέσκο ιδωμένη με μια αφαιρετικά συμπυκνωμένη ματιά: Τα λιγοστά σκηνικά, ο ασαφής χώρος και χρόνος, οι απροσδιόριστες ταυτότητες των ηρώων, ο λιτός επαναληπτικός λόγος έρχονται σε αντιπαράθεση -και συνάμα σε απόλυτη συμφωνία- με τα πυκνά νοήματα και τους διαχρονικούς προβληματισμούς που θέτει ο κυριότερος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου.
Στόχος των συντελεστών είναι να φέρουν τα κείμενά του στο σήμερα, σχολιάζοντας, τρυφερά και αιχμηρά, τη δυσκολία της επικοινωνίας, ιδιαίτερα μεταξύ των ζευγαριών, αλλά και το πώς ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος μπορεί να γίνει ο στυγνότερος εκμεταλλευτής του ίδιου του εαυτού του.
Το «Άσε κάτω τις φράουλες» έκανε πρεμιέρα στις 27 Νοεμβρίου 2017 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο πλαίσιο της πρώτης πλατφόρμας νέων δημιουργών «Ανοιχτές Πόρτες» του υπουργείου Πολιτισμού. Μετά την επιτυχία του, επαναλαμβάνεται για λίγες παραστάσεις (από 21 και 22, 28 και 29 Απριλίου) στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναΐς.
Με αφορμή την παράσταση ο σκηνοθέτης της Γιάννης Κουρκουμέλης μιλά στη Νatura nrg, για τον επίκαιρο λόγο του Ιονέσκο, για το σύγχρονο τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ελεύθερου χρόνου και ιδιωτικότητας, αλλά και για τη σημασία του ονείρου.
Ποιοι είναι οι κυριότεροι προβληματισμοί που θέτει η παράσταση «Άσε κάτω τις φράουλες»;
Αν έχει ενδιαφέρον μια ζωή χωρίς προσωπικό χρόνο. Μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την προσπάθεια μας να βγάλουμε περισσότερα χρήματα για να καλύψουμε τις κατευθυνόμενες ανάγκες μας. Μια ζωή χωρίς ελεύθερο χρόνο και ιδιωτικότητα.
Τι ρόλο επιτελεί το χιούμορ στη συγκεκριμένη παράσταση; Λειαίνει τις αλήθειες ή έρχεται να τις υπογραμμίσει;
Τις υπογραμμίζει. Το κείμενο από μόνο του δεν είναι αστείο. Η μεγέθυνση των διαφορών που προκύπτουν δημιουργεί το γέλιο. Δεν φταίει κανείς όταν δεν μπορεί να κουβεντιάσει με τον άλλον από λάθος στην κατασκευή. Γι αυτό γελάνε και οι δύο πλευρές. Η κατάσταση που προκύπτει κάνει το βάρος ανάλαφρο.
Τι σας γοητεύει στο λόγο του Ιονέσκο;
Ότι υποσκάπτει τον εαυτό του. Ότι ακριβώς επειδή αυτά που λέγονται ενδιαφέρουν όλο τον κόσμο ακριβώς γι’ αυτό κανείς μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα γι’ αυτά. Νομίζουμε ότι αφορούν περισσότερο τους άλλους γι’ αυτό και παρακολουθούμε ευκολότερα το χιούμορ που χαρακτηρίζει τις δύσκολες στιγμές τους. Καταστάσεις που μας φαίνονταν βουνό δείχνουν ικανές να περπατηθούν με γρήγορο βηματισμό και τη σκηνή στην πλάτη.
Τελικά, ο λόγος του ηχεί «παράλογα» στ’ αυτιά μας σήμερα ή είμαστε εξοικειωμένοι και αν είμαστε είναι αυτό «επικίνδυνο»;
Στο θέατρο αυτό, ο τόπος, ο χρόνος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά. Ο διάλογος επαναληπτικός χωρίς φανερό νόημα. Οι ήρωές του πλέουν χωρίς προσανατολισμό μέσα στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Εγώ νομίζω πως και σήμερα αυτό γίνεται. Το παράλογο θέατρο, θεωρώ, έχει μεγάλη σχέση με κάτι που διάβασα σήμερα το πρωί: «Μετά από δέκα χρόνια βρέθηκαν τα χημικά του Σαντάμ, στην Συρία». Τόσο απλά γίνονται τα υπαρξιακά, τα ερωτικά και τα εργασιακά μας θέματα.
Γιατί προτείνετε να δούμε την παράσταση σαν να βλέπαμε ένα όνειρο;
Γιατί το όνειρο μας συγκινεί χωρίς να χρειαστεί να σκεφτούμε. Μέσα του υπάρχει μόνο απροσδόκητο ενδιαφέρον. Είναι ο αλγόριθμος της ύπαρξης μας.
Πηγή: www.naturanrg.gr
