Η 5η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος, με σκοπό την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων για την προστασία της Γης.
Της Νάνσυ Τσιμπίδη
Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε κάτι ξέχωρο από το περιβάλλον. Αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι του. Το γνωρίζουμε, αλλά το κατανοούμε; Εμείς οι άνθρωποι επεμβαίνουμε αλόγιστα στο φυσικό περιβάλλον. Στόχος μας είναι να παράγουμε περισσότερα αγαθά με λιγότερο κόπο και μεγαλύτερο κέρδος, χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες που προκαλούμε στο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε. Δεν αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες που αυτό έχει στην ίδια μας την υγεία, στην υγεία των παιδιών μας.
Ειλικρινά. Ας αναλογισθούμε ο καθένας μας πόσο νοιαζόμαστε για το περιβάλλον. Ποια είναι η καθημερινότητά μας; Ποιο είναι το προσωπικό μας περιβαλλοντικό αποτύπωμα; Πόσες φορές έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να συμβάλλει έστω και με μικρό τρόπο, στη φθορά του πλανήτη μας;
Ανακύκλωση. Εγώ πάντα, αλλά κάποιες φορές…
Πού να τρέχω τώρα… Για μια φορά δεν πειράζει! Φώτα αναμμένα σε όλα τα δωμάτια. Χημικά απορρυπαντικά… άφθονα. Κομποστοποίηση. Τι είναι αυτό πάλι; Πολλές δικαιολογίες. Φθάνει να περνάμε καλά! Η ζωή είναι μικρή… Πραγματικά, νομίζω ότι έχουμε παρασυρθεί από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής και το περιβάλλον, η Γη μας περνά σε τελευταία μοίρα. Η ζωή, όμως, είναι ένας μεγάλος κύκλος που ξεκινά από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς τους ίδιους. Φέρτε στο μυαλό σας έναν κύκλο, μια απλή κλειστή γραμμή… γεμάτη συμβολισμούς.
Δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Έτσι είναι και ο κύκλος της ζωής στη φύση. Ένα βλαστάρι φυτρώνει στη γη, μεγαλώνει με τον ήλιο, βγάζει ρίζες, κορμό, κλαδιά, καρπούς, γερνάει και πεθαίνει. Όταν πεθάνει επιστρέφει στη γη, εκεί από όπου ξεκίνησε, ώστε να γεννηθεί μια νέα ζωή. Όμως, ο κύκλος της φύσης διαταράσσεται, θέτοντας σε κίνδυνο την αέναη συνέχεια της ζωής.
«Όλα όσα επηρεάζουν τη γη, επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ, θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους, όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα»….
Σιάτλ, 1854, απόσπασμα από τη συγκλονιστική επιστολή του
ινδιάνου αρχηγού στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης των ΗΠΑ
Δεν αρκεί η 5η Ιουνίου κάθε χρόνο για να θυμόμαστε πόσο κινδυνεύουμε, και το τι πρόκειται να συμβεί σε εμάς και στα παιδιά μας. Δυστυχώς το πρόβλημα υφίσταται και δεν φαίνεται να υπάρχει η διάθεση να λυθεί. Διανύουμε μία χρονική περίοδο που κλιματικές αλλαγές έγιναν, το νερό μολύνθηκε, δάση εξολοθρεύθηκαν, ζώα εξαφανίστηκαν.
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον τρόπο που παράγουμε, καταναλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε την ενέργεια; Να δώσουμε έμφαση στην αξία της εκπαίδευσης; Ανάμεσα στα κονδύλια που δαπανούνται κάθε χρόνο, αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα -ανεβοκατεβάζοντας τον αριθμό ωρών μεταξύ μαθηματικών και φυσικής- κάπου να χωρέσουν υποχρεωτικά μαθήματα που αφορούν καθαρά την οικολογία και την προστασία του περιβάλλοντος, επενδύοντας στην συμπεριφορά της επόμενης γενιάς.
Σίγουρα γίνονται κάποιες προσπάθειες, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι είναι ανεπαρκείς . Πριν λίγα χρόνια όποιος μιλούσε για οικολογικά θέµατα έμοιαζε «γραφικός». Τώρα συζητάμε περισσότερο σοβαρά, αλλά εάν είχαµε καταλάβει το µέγεθος του προβλήματος θα βρισκόμασταν σε κατάσταση συναγερμού,
ενώ είµαστε απλώς σε κατάσταση αφύπνισης…
Μιλήστε στα παιδιά σας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Μην ξεχνάτε πως εκείνα είναι το μέλλον!
