Στα όρια της κρίσης πανικού. Αυτό είναι κάθε φορά το αποτέλεσμα της εμφάνισης μίας απρόβλεπτης συγκυρίας σε έναν τεχνηέντως ημιμαθή πληθυσμό που ζει σε ένα περιβάλλον χωρίς οργανωμένες δομές πρόληψης και αντιμετώπισης του απρόσμενου. Και ο πανικός έχει σε κάθε τέτοια περίπτωση μία βασική αιτία. Τον εφησυχασμό και την αγνόηση των προειδοποιητικών μηνυμάτων πριν το γεγονός, ώστε να μην φαίνεται ως απρόσμενο. Δομές φτιαγμένες για να λειτουργούν σε συνθήκες μέσου όρου και πληθυσμός που κινητοποιείται μόνο κατόπιν παρακίνησης από τα ΜΜΕ, χαρακτηρίζουν την χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια.
Σ. Κυβέλλος- Ιατρός Ομοιοπαθητικός, Γενικός Γραμματέας Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής • www.vithoulkas.com • www.classical-homeopathy. • cchomeopathy@hol.gr
Η αποσπασματική διακίνηση των πληροφοριών σχετικά με τη νέα γρίπη, οι διαφορετικές συχνά επιστημονικές προσεγγίσεις, το πλήθος των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, που προσπαθούν ακροβατώντας να καλύψουν το κενό της επίσημης ενημέρωσης, η εκνευριστική πολιτική εκμετάλλευση του θέματος και οι ενδείξεις υπερκερδών στους θεραπευτικούς χειρισμούς της νόσου, έχουν φέρει ως τελικό αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον πληθυσμό, ακριβώς εκεί που δεν θα έπρεπε σε μία τέτοια σημαντική για τη δημόσια υγεία περίσταση. Στα όρια της κρίσης πανικού. Είναι αυτό ακριβώς που προσπάθησαν από την αρχή να αποτρέψουν σοβαροί διαπρεπείς επιστήμονες των οποίων οι φωνές καλύφθηκαν γρήγορα από άστοχες πολιτικές κορώνες. Η άγνοια όμως, οδηγεί πάντα στον πανικό και είναι ποικιλοτρόπως εκμεταλλεύσιμη.
Αν τα ΜΜΕ, αποφάσιζαν αύριο να πάρουν μολύβι και χαρτί και να μετρήσουν επί ίσοις όροις την αξία της ανθρώπινης ζωής, θα συνειδητοποιούσε ο κόσμος ότι μεταξύ των μεγάλων «επιδημιών» αυτισμού, αυτοάνοσων και νοσημάτων υπερκατανάλωσης στο ανεπτυγμένο κόσμο και ασιτίας, και νοσημάτων λόγω έλλειψης απολύτως απαραίτητων αγαθών επιβίωσης στον υπανάπτυκτο κόσμο, η μεγαλύτερη επιδημία που μαστίζει τον κόσμο αυτή τη στιγμή είναι η υποκρισία όσων ξέρουν και όσων προσποιούνται ότι δεν ξέρουν.
Τι ξέρει η συντριπτική πλειοψηφία των ιατρών που, ενώ τα εμβόλια έκαναν την εμφάνισή τους στις αποθήκες, αυτοί αποτρέπουν μαζικά προφορικά τους ασθενείς τους από το να τα κάνουν ακόμα;
● Οι ιατροί γνωρίζουν τους κανόνες που διέπουν μία σωστή έρευνα, γνωρίζουν τις παρενέργειες που πρέπει να παραβάλλονται στο ισοζύγιο ζημίας-οφέλους, γνωρίζουν ότι στα εμβόλια υπάρχουν νευροτοξικοί παράγοντες όπως αλουμίνιο, υδράργυρος και κωδικοποιημένες ενώσεις όπως το polysorbate-80 που διευκολύνει να διαπεράσει μία ουσία, ακόμη και τοξική, τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, απορούν πως καρκινογόνες ουσίες, όπως η οκτοξυνόλη και η φορμαλδεύδη βρίσκονται μέσα στα καινούρια εμβόλια.
● Γνωρίζουν επίσης ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι εξαιρετικά κερδοφόρες επιχειρήσεις.
● Γνωρίζουν επίσης ένα βασικό στοιχείο που συστηματικά υποβαθμίζεται να προβληθεί στις χρηματοδοτούμενες μελέτες. Ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που θα καθορίσει την έκβαση μίας μάχης του οργανισμού με έναν λοιμογόνο παράγοντα είναι η κατάσταση του ανοσοποιητικού του συστήματος, Η ΑΜΥΝΑ του.
Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;
Παντού διαβάζει ο κόσμος δύο πληροφορίες που δεν μπορεί να κατανοήσει: πρώτον ότι η κλινική εικόνα της λοίμωξης με τον ιό Η1Ν1, κυμαίνεται με τεράστιες αποκλίσεις από άτομο σε άτομο, δηλαδή η πλειοψηφία του πληθυσμού θα την περάσει σχεδόν υποκλινικά ή με ελάχιστα συμπτώματα, ενώ κάποιοι οργανισμοί ήδη κινδύνεψαν με βαρύτατη κλινική εικόνα, και δεύτερον ότι περισσότερη επικινδυνότητα υπάρχει σε νέους ανθρώπους (το 41% των θανάτων παγκοσμίων ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 25-49 ετών σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ 2% των θανάτων ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 0-4 ετών και άλλο τόσο στην ηλικιακή ομάδα άνω των 65). Οι ιατροί γνωρίζουν πολύ καλά από την παθολογική φυσιολογία τη σημαντική αξία της ικανότητας του οργανισμού να κινητοποιεί την άμυνά του, μέσω των κυτοκινών και την αύξηση του πυρετού, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη με τον λοιμογόνο παράγοντα. Αυτοί οι οργανισμοί που έχουν μία ετοιμοπόλεμη (παιδιά που κάνουν υψηλό πυρετό) ή εκπαιδευμένη (ηλικιωμένοι-αντισώματα έναντι παλαιότερης γρίπης) άμυνα κινδυνεύουν λιγότερο από αυτούς που έχουν μία μέτρια, ανεκπαίδευτη ή κατεσταλμένη άμυνα.
Οι ιατροί λοιπόν έχουν διδαχθεί ότι έχουν χρέος να συμβουλεύουν τον ασθενή, πρωτίστως να φροντίζει τη φυσική ενίσχυση της άμυνάς του.
Και αυτό πρέπει να γίνεται συστηματικά και όχι αποσπασματικά κατά τη διάρκεια μίας δύσκολης επιδημικής συγκυρίας. Σε ένα μελλοντικό ξέσπασμα της επιδημίας τα παιδιά που σε κάθε απλή ίωση λαμβάνουν αντιβιοτικά και κορτικοστεροειδή, θα κινδυνέψουν περισσότερο, γιατί ο ιός θα τα βρει σε κατάσταση ανεκπαίδευτης ή κατεσταλμένης άμυνας. Οι ιατροί τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά για αυτό και έχουν κρατήσει μέχρι τώρα σώφρονα στάση στην ενημέρωση του πληθυσμού και επι καιρό κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών και κορτικοστεροειδών στην καθημερινή κλινική πράξη.
Ο εγκέφαλος και η άμυνα χρειάζονται εκπαίδευση για να μπορούν με γνώση να αντιμετωπίσουν το απρόοπτο ως αναμενόμενο. Αυτό ισχύει τόσο στο οργανωμένο ανοσοποιητικό σύστημα όσο και στις οργανωμένες κοινωνίες. Αυτό είναι εξάλλου και το ζητούμενο στην κλινική εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.
