Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη για την ελληνική κοινωνία αλλά και τον παγκόσμιο σύγχρονο πολιτισμό πρόκληση. Καλείται ο ανθρώπινος οργανισμός να αντιμετωπίσει έναν άγνωστο ιό με το ανοσοποιητικό του σύστημα.
♦Σπύρος Α. Κυβέλλος, Γενικός Ιατρός, Ιατρός Ομοιοπαθητικής
♦ Ειρήνη Μιχολίτση, Φαρμακοποιός, απόφοιτος ΕΚΠΑ – Ομοιοπαθητικός Φαρμακοποιός, Dip. Phytotherapy
Τα επιτεύγματα του ανθρώπου, οι φρενήρεις καθημερινοί ρυθμοί του, η πληθώρα των οικονομικών και άλλων δραστηριοτήτων που μονοπωλούσαν τους πόρους και τα τεκταινόμενα της Γης σε μία γεωλογική εποχή που χαρακτηρίζεται πια «Ανθρωπόκαινος», ήρθαν σε μία αμήχανη παύση μπροστά σε ένα ξεχασμένο για το είδος μας γεγονός∙ το ότι δεν είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη μόνοι.
Ιοί, βακτήρια, μύκητες και άλλοι μικροοργανισμοί υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε ένα αέναο δυναμικό παιχνίδι επιβίωσης, στο οποίο πολλές φορές, αυτός που επιβιώνει δεν είναι ούτε ο πιο δυνατός ούτε ο πιο έξυπνος, αλλά -κατά τα λεγόμενα του Δαρβίνου- ο πιο ευπροσάρμοστος.
Έτσι λοιπόν, για ακόμα μια φορά στην πορεία της εξέλιξης των ειδών ερχόμαστε μαζικά αντιμέτωποι με την ξεχασμένη αυτή μάχη. Εάν υποθέταμε πως αφηνόμασταν άνευ φαρμακευτικής βοήθειας και άνευ ιατρικής υποστήριξης, τότε η τελική έκβαση αυτής της μάχης θα συνίστατο εξ΄ολοκλήρου σε εκείνη της αναμέτρησης της λοιμογόνου δύναμης του εκάστοτε παθογόνου παράγοντα με την ικανότητα του ανθρώπινου οργανισμού να την αποσβέσει μέσω ενός ικανού και ευπροσάρμοστου ανοσοποιητικού συστήματος.
Από την ανακάλυψη της πενικιλίνης το 1928 και του εμβολίου της ευλογιάς το 1798, η ιατρική κατάφερε μέχρι σήμερα να μετατοπίσει πολλές φορές τη μάχη αυτή σε ένα μέτωπο όπου ο εκάστοτε λοιμογόνος παράγων να αναμετράται περισσότερο με μια θεραπεία στην περίπτωση μιας φαρμακευτικής αγωγής (π.χ. ένα αντιικό φάρμακο) ή στην περίπτωση των εμβολίων με μια τεχνητή ανοσία, παρακάμπτοντας την φυσική ειδική και μη ειδική ανοσιακή απάντηση που αναπτύσσεται με τη φυσική επαφή του ανθρώπινου οργανισμού μαζί του. Το γεγονός αυτό έχει αναμφίβολα μέχρι σήμερα σώσει αναρίθμητες ζωές που ειδάλλως θα έβγαιναν από τη μάχη αυτή χαμένοι.
Τι σημαίνει ενισχυμένο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα; Υπάρχει εξαρχής, ή εκπαιδεύεται;
Επί χρόνια, διδάσκουμε στους συναδέλφους μας, τη Θεωρία των Επιπέδων Υγείας του Καθ. Γ. Βυθούλκα, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη υγεία διαβαθμίζεται σχηματικά σε 12 επίπεδα, όπως φαίνεται στο σχήμα. Όσο κατεβαίνουν τα επίπεδα υγείας, τόσο αποδυναμώνεται και το ανοσοποιητικό σύστημα, ώστε να οδηγείται ο ασθενής να ανήκει στις ευπαθείς ομάδες.
Η διαφορετική αντίδραση του κάθε οργανισμού στον νέο αυτόν ιό, ερμηνεύεται με την κατάταξή του στα διαφορετικά αυτά επίπεδα υγείας. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική στοχεύει στην ενίσχυση και στην επανεκπαίδευση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Αυτήν την εποχή ιδιαίτερα είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι σημαίνει ισχυρό ανοσοποιητικό στον ανθρώπινο οργανισμό.
⇒ Σας ενδιαφέρει: Θωρακίστε τον οργανισμό του παιδιού σας με την Ομοιοπαθητική Ιατρική
Πώς καταλήγει κάποιος άνθρωπος να ανήκει στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού;
Όταν αναφερόμαστε σε «ευπαθείς ομάδες πληθυσμού», το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι, πώς δημιουργήθηκαν αυτές οι ευπαθείς ομάδες. Στο σχήμα αυτό βλέπουμε την ανταπόκριση του ανθρώπινου οργανισμού σε ένα βιολογικό στρες, σύμφωνα με την επιστήμη της Νευρο-Ανοσολογίας. Στην δεύτερη φάση αντίδρασης, που είναι φάση «αντίστασης» ο ανθρώπινος οργανισμός οργανώνεται και μάχεται με την εμφάνιση συμπτωμάτων. Σε εκείνη την καίρια χρονική στιγμή, εάν τα συμπτώματα κατασταλούν με χημική αγωγή, τότε ο οργανισμός μπορεί να κινδυνέψει και να περιπέσει στην φάση «εξάντλησης». Θυμηθείτε την επικινδυνότητα των αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην οξεία λοίμωξη του νέου ιού.
Αντίθετα η Ομοιοπαθητική Ιατρική, δρα ακριβώς στην φάση «αντίστασης» ενισχύοντας το ανοσοποιητικό προς την «όμοια» κατεύθυνση. Στόχος είναι να ολοκληρώσει επιτυχώς την μάχη με το λοιμογόνο παράγοντα. Τότε το ανοσοποιητικό σύστημα βγαίνει εξελιγμένο από τη μάχη αυτή και μάλιστα με ανοσολογική μνήμη. Με αυτόν τον τρόπο αποτρέπει η Ομοιοπαθητική την δημιουργία αυτών των λεγόμενων «ευπαθών ομάδων πληθυσμού».
Πρόκειται για ανθρώπους με ενισχυμένο ανοσοποιητικό σύστημα, θεραπευμένες προδιαθέσεις, των οποίων η επιβίωση δεν εξαρτάται από τη συνεχή λήψη χημικών φαρμάκων.
Τι συνέβη σε αντίστοιχες πανδημίες του παρελθόντος όπου εξέλιπαν οι σύγχρονες ιατρικές δομές;
Είναι γνωστό ότι υπήρξαν σοβαρές επιδημίες που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στην ανθρωπότητα, όπως εκείνη της Ισπανικής γρίπης το 1918, τα θύματα της οποίας έφτασαν περί τα 500 εκατομμύρια. Ενώ η πανώλη, γνωστή και ως «μαύρος θάνατος» επέφερε από 100 έως 200 εκατομμύρια νεκρούς. Δραματική παρουσία είχαν κάνει ο κίτρινος πυρετός, η διφθερίτιδα, η χολέρα και η πολιομυελίτιδα. Πολλές από αυτές ενδημικά ταλανίζουν ακόμα ανθρώπινους πληθυσμούς.
Αυτό που δεν είναι αρκετά γνωστό ωστόσο, είναι το ότι η ομοιοπαθητική ιατρική έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν με εξαιρετική επιτυχία στην αντιμετώπιση πανδημιών.
Η επιστήμη της ομοιοπαθητικής ανακαλύφθηκε το 1796 από το Γερμανό ιατρό, χημικό και συγγραφέα Dr. Samuel Hahnemann (1755-1843). Βασίζεται στην θεωρία «των ομοίων», που υποδηλώνει πως εάν σε έναν υγιή οργανισμό μία ουσία μπορεί να προκαλέσει μια σειρά συμπτωμάτων, τότε εάν η ίδια ουσία δοθεί σε ένα πάσχοντα με τα ίδια συμπτώματα, τότε εκείνος θα μπορούσε να θεραπευτεί.
Αυτή η σύλληψη τον εξώθησε στο να μελετήσει διεξοδικά πληθώρα ουσιών και την επίδραση που αυτές είχαν σε υγιείς οργανισμούς. Ανέπτυξε με τον τρόπο αυτό μία μέθοδο που έχει αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου και της αξιοπιστίας των αποτελεσμάτων της. Σήμερα εφαρμόζεται σε πάνω από 200 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
⇒ Σας ενδιαφέρει: Ομοιοπαθητική Ιατρική. Προσεγγίζοντας την Αλήθεια!
Η επιτυχία της Ομοιοπαθητικής στις επιδημικές λοιμώξεις
Ιστορικά αξίζει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τις πηγές, στην Ισπανική γρίπη, το ποσοστό θανάτων όσων ακολούθησαν την ομοιοπαθητική περιορίστηκε στο μόλις 1,05%, όταν με τις τότε συμβατικές μεθόδους έφτανε το 30% (A Chorus of Fifty in Harmony, 1920, W. A. Dewey, M. D., University of Michigan).
Αξίζει επίσης να γίνει λόγος και για την επιδημία της χολέρας στο Λονδίνο το 1854, όπου δεδομένα του London Homoeopathic Hospital φανερώνουν πως η εφαρμογή της σε προχωρημένα στάδια της νόσου περιόρισε τη θνητότητα στο 18,4%. Αντίστοιχες αναφορές από συμβατικές μεθόδους ανέδειξαν ποσοστά θανάτων που κατά μέσο όρο άγγιζαν το 46,0%.
Άλλες επιτυχίες…
Στην πανδημία της διφθερίτιδας στην Νέα Υόρκη στο διάστημα 1862-1864, όπου το ποσοστό θνητότητας περιορίστηκε στο 16,4%, όταν με άλλες μεθόδους αυτό άγγιζε το 83,6%. (The Logic of Figures or Comparative Results of Homœpathic and Other Treatments, Thomas Lindsey Bradford M.D., 1900).
Ενώ σύμφωνα με τον ιστορικό Julian Winston στο πόνημά του “Some History of the Treatment of Epidemics with Homeopathy” ιστορικής σημασίας είναι και η χρονολογία 1813, όταν ο στρατός του Ναπολέοντα προσεβλήθη από τυφοειδή πυρετό μετά τη μάχη της Λειψίας, όπου o Hahnemann κατάφερε να θεραπεύσει 180 στρατιώτες, με την απώλεια μόνο δύο. Το ποσοστό θνητότητας με συμβατικές για την εποχή μεθόδους έφτανε το 30%.
Η ομοιοπαθητική βιβλιογραφία βρίθει περιπτώσεων και εφαρμογών. Η μέθοδος έχει εφαρμοστεί σε πρόληψη και θεραπεία με εξαιρετικά αποτελέσματα και άλλων σοβαρών νόσων. Οστρακιά (Γερμανία 1799), κίτρινος πυρετός (Νότιος Αμερική 1853-1855), χολέρα (Ευρώπη και Ρωσία 1830-1836), και πιο πρόσφατα η λεπτοσπείρωση (Kούβα, 2007). Aξίζει να σημειωθεί ότι στην Κούβα ήδη αυτή τη στιγμή χορηγούνται σε ηλικιωμένες και ευπαθείς ομάδες ομοιοπαθητικά φάρμακα σαν ένα δοκιμαστικό μέτρο πρόληψης της διασποράς της νόσου του νέου ιού.
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική πρέπει να ασκείται μόνο από ιατρούς κατόχους άδειας άσκησης ιατρικού επαγγέλματος. Ειδικά εκπαιδευμένους και πάντα με καλή γνώση της σύγχρονης συμβατικής Ιατρικής, στα πλαίσια των οδηγιών των οικείων ιατρικών συλλόγων.
πηγή: www.naturanrg.gr, Natura nrg #113
