Δέκα χρόνια µετά την καθιέρωση από τον Ο.Η.Ε. (11/2007) της παγκόσµιας ηµέρας Κοινωνικής ∆ικαιοσύνης, η προσπάθεια να αντιµετωπισθούν µε διεθνείς δράσεις η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισµός, µέσα σε µια ανοιχτή και παγκοσµιοποιηµένη κοινωνία, είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
του Κωνσταντίνου Ν. Πιάγκου, Νομικός Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιδέα γεννήθηκε από τη διαπίστωση ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού σχεδίου, επειδή οραματίζεται και έχει την ικανότητα να διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος, προκειμένου να προετοιμάσει έναν καλύτερο κόσμο για τις επόμενες γενιές.
Στις αρχές της δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Ονείρου, το 1958 ο προσανατολισμός ήταν οικονομικός. Πρώτος στόχος ήταν η ενίσχυση της οικονομικής συνεργασίας, με το σκεπτικό ότι οι χώρες που συνδέονται με εμπορικές συναλλαγές δημιουργούν μεταξύ τους οικονομικές αλληλεξαρτήσεις, κάτι που ελαχιστοποιεί το ενδεχόμενο συγκρούσεων.
Αυτό όμως που αρχικά ξεκίνησε σαν μια καθαρά οικονομική ένωση, μετεξελίχθηκε σε μια ένωση της καρδιάς και του πνεύματος, που βασίζεται στο κοινό αίσθημα ενός κοινού πεπρωμένου, στη συνείδηση μιας κοινής ευρωπαϊκής ιθαγένειας, όπως διακήρυττε ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1999. «Θα ήταν μεγάλο σφάλμα εάν επιχειρούσαμε να περιορίσουμε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε μια απλή προσπάθεια προσαρμογής των οικονομιών των κρατών μας στις προκλήσεις του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης», φώναζε η Ευρωπαϊκή Ένωση, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο πολίτης βρίσκεται στο επίκεντρο του Ευρωπαϊκού σχεδίου.
Η Ευρώπη των ισχυρών και των αδυνάμων
Τα χρόνια πέρασαν και το συμπέρασμα, η δέσμευση, το όνειρο αυτό οδήγησαν σήμερα τη χώρα μας και άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αντίθετα από τα σχεδιασμένα αποτελέσματα. Πολλοί συμπολίτες μας μην αντέχοντας τις συνέπειες της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης και κυρίως μη δυνάμενοι να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια, την ανέχεια, την απελπισία, την παντελή έλλειψη εισοδήματος για διαβίωση, την αδυναμία εξεύρεσης πόρων για στέγαση και την ντροπή της κοινωνίας αποφάσισαν να θέσουν τέλος στη ζωή τους.
Οι χιλιάδες αυτοκτονίες στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης από το 2009, γίνονται την ώρα που διαλύεται η κοινωνική συνοχή και οι νέες γενιές μεγαλώνουν με στερήσεις, την ώρα που δεν υπάρχουν ευκαιρίες για όλους, την ώρα που συνεχίζουν να επιβάλλονται τα «κυκλώματα» της μετριότητας παντού και απουσιάζει η αξιοκρατία, την ίδια ώρα που ορθώνεται πλέον ξεκάθαρα το ερώτημα: κοινωνική δικαιοσύνη στην Ευρώπη των πολλών ή των λίγων;
Σε όλες τις εποχές και σε όλα τα μέρη του κόσμου, τα κίνητρα των περισσότερων ανθρώπων είχαν πάντα κοινό προσανατολισμό- την κατάκτηση της ευτυχίας. Παρόλα αυτά, τα διάφορα κοινωνικά συστήματα που εφαρμόστηκαν κατά καιρούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση και παγκόσμια, δεν κατάφεραν να πείσουν για το αν η ανθρωπότητα βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, αυτή της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τα παλιά εμπόδια προς την κατεύθυνση αυτή, που ήταν οι πόλεμοι, αντικαταστάθηκαν από νέες μορφές επιρροής, όπως η οικονομική εξουθένωση, η οποία μέσω της επιβολής υπερβολικών φόρων χωρίζει χαρακτηριστικά την ευρωπαϊκή ιδέα σε δυο κατηγορίες: Στους ισχυρούς και τους αδυνάμους. Σε αυτή την ιστορική περίοδο η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η μόνη σημαία που ορθώνεται πλέον απέναντι στην «ύποπτη» νέα τάξη πραγμάτων.
Τι αποκαλύπτει έκθεση της Eurostat
Σύμφωνα με έκθεση της Eurostat, 1 στις 4 ευρωπαϊκές περιφέρειες βρίσκεται κάτω από το 75% του μέσου κοινοτικού όρου. H ίδια έκθεση επισημαίνει τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και μεταξύ περιφερειών των κρατών-μελών.
80 εκατομμύρια Ευρωπαίοι (δηλαδή 16% του πληθυσμού μεταξύ των οποίων 19 εκατομμύρια παιδιά) ζουν σε συνθήκες ένδειας και υλικής αποστέρησης.
Περισσότερο απειλούμενες από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι οι εξής ομάδες: οι μονογονεϊκές και οι πολύτεκνες οικογένειες, οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, οι μετανάστες, τα άτομα με αναπηρία, οι άστεγοι, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι γυναίκες και τα παιδιά-θύματα βίας, οι φυλακισμένοι και οι τοξικομανείς.
|
|
|
Μην αυτοκτονήσεις. Θύμωσε δημιουργικά! Ασωπός ποταμός: το σύγχρονο ελληνικό πρόβλημα της έλλειψης απονομής της δικαιοσύνης |
