Ιντρατζάλα (Indrajāla): Υφαίνοντας το δίχτυ του κοινού μας μέλλοντος «Καθώς κάποιος κοιτάζει το νυχτερινό ουρανό, κρατάει τα αστέρια στα μάτια του. Ό,τι μοιράζονται οι λαμπερές κόρες των ματιών και οι αστρικές φλόγες είναι ένας στοχαστικός διάλογος, που αποτελεί παράδειγμα της αλληλένδετης σχέσης του σύμπαντος».
Rachel Capurso
♣ της Μαρίας Χρυσοχεράκη, Πιστοποιημένη δασκάλα Iyengar yoga (Level 3), goldy.yogaonline@yahoo.gr
Στο παραπάνω απόσπασμα, η Rachel Capurso περιγράφει την έννοια της αλληλεπίδρασης εμπνεόμενη από τον μύθο του Indrajāla. Ο μύθος αυτός μιλάει για ένα δίχτυ με κοσμήματα που καλύπτει το σύμπαν – σε κάθε τομή του διχτυού υπάρχει ένα κόσμημα. Κάθε κόσμημα με τη σειρά του αντανακλά όλα τα άλλα κοσμήματα, αναδεικνύοντας, στο άπειρο, την υποκείμενη διασύνδεση μεταξύ όλων των πραγμάτων. Πρόκειται για ένα σύμπαν στο οποίο κάθε σημείο είναι το κέντρο και στο οποίο βρίσκουμε ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε κάθε σημείο. Δεν υπάρχει εσωτερικό και εξωτερικό στο δίχτυ, δεν υπάρχει κέντρο ή κορυφή. Κάθε «κέντρο» και κάθε «κορυφή» περιέχει όλα τα κέντρα και όλες τις κορυφές.
Υπάρχει μόνο σύνδεση και όχι διαχωρισμός
Αυτή η εικόνα είναι ένας ισχυρός τρόπος να φανταστούμε ότι ακόμα και όταν υπάρχουμε ως άτομα, εξαρτόμαστε από ολόκληρη την ανθρωπότητα, τη φύση και το σύμπαν. Υπάρχει μόνο σύνδεση και όχι διαχωρισμός.
Ο Thich Nhat Hanh χρησιμοποιεί συχνά την αναλογία του κύματος και του νερού για να εξηγήσει ότι είμαστε μεν, άτομα αλλά, επίσης, μέρος κάτι μεγαλύτερου. Είμαστε μορφή και είμαστε κενό. Είμαστε ανεξάρτητοι και είμαστε αλληλεξαρτώμενοι.
Η αλληλεξάρτηση της σκέψης, μας απομακρύνει από την αποκλειστική εστίαση στο άτομο και μας οδηγεί στην κοινωνική σκέψη. Είναι ένας τρόπος να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα από μια στενή και περιορισμένη οπτική γωνία. Όταν έχουμε μια τέτοια οπτική γωνία, είμαστε σε θέση να δούμε ότι οι ατομικές μας επιτυχίες και αποτυχίες δεν είναι αποκλειστικά δικές μας, αλλά μάλλον συνδέονται με ένα ολόκληρο σύνολο ανθρώπων, τόπων και πραγμάτων που μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε καν.
Διαβάστε επίσης ⇒Πνευματική Τοξοβολία: Στοχεύοντας στον Εσωτερικό Εαυτό με το Oṃ
Η οδική κυκλοφορία χρησιμεύει ως μια σπάνια ευθυγράμμιση ιδιοτελούς συμφέροντος και κοινού καλού. Οδηγούμε με σύνεση, μόνο τόσο γρήγορα όσο το αυτοκίνητο μπροστά μας. Φρενάρουμε όταν χρειάζεται και αφήνουμε τους πεζούς να περνούν. Οι συνέπειες των αυτόνομων πράξεών μας είναι αμοιβαίες. Η απερισκεψία οδηγεί σε ένα συλλογικό ατύχημα. Μπορεί να μην μοιραζόμαστε έναν προορισμό, αλλά μοιραζόμαστε ένα αξιοκρατικό πεπρωμένο. Σε έναν αυτοκινητόδρομο, η διασταύρωση της κοινής ανθρωπιάς και της αυτοσυντήρησης, του κοινού καλού και των ατομικών δικαιωμάτων, βρίσκεται σε τέλεια αρμονία. Οι ατομικές μας ελευθερίες εξαρτώνται η μία από την άλλη.
Η κοινή αγκαλιά της αλληλεξάρτησης
Τελικά, υπάρχει μια ειρωνεία και μια ομορφιά στην κοινή αγκαλιά της αλληλεξάρτησης· μια συνειδητοποίηση ότι οι ατομικές μας ελευθερίες και το συλλογικό καλό είναι στην πραγματικότητα ένα και το αυτό.
Υπάρχει ένα πνευματικό μάθημα σε όλα τα παραπάνω και δεν είναι κάτι καινούργιο: Ο εαυτός είναι ψευδαίσθηση. Και αυτή η ψευδαίσθηση, η ιδέα ότι είμαστε όλοι ξεχωριστά άτομα που ζούμε ανάμεσα σε άλλα ξεχωριστά άτομα σε ένα εξωτερικό σύμπαν, βρίσκεται στον πυρήνα της εισοδηματικής ανισότητας, του ρατσισμού, της κλιματικής αλλαγής και σχεδόν κάθε άλλης πηγής ανθρώπινης δυστυχίας. Η ικανότητά μας να λύσουμε αυτά τα υπαρξιακά αινίγματα θα προκύψει τόσο από μια συλλογική πνευματική αποκάλυψη όσο και από πολιτική αποφασιστικότητα.
