Κατακτώντας την εσωτερική μας ηρεμία
“Εν μέσω κίνησης και χάους, διατηρήστε μέσα σας την ακινησία” Deepak Chopra
♦ Γράφει η Μαρία Καυρολογάκη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Ολιστική Θεραπεία / Ψυχοθεραπεία, Ananda Healing Κέντρο Συμβουλευτικής & Ολιστικής Θεραπείας www.ananda.gr
Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων της εποχής μας, ιδιαίτερα στη δυτική κοινωνία είναι το χάος που επικρατεί, τόσο μέσα μας όσο και γύρω μας. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, έχουν άγχος, θλίψη, φόβο και περισσότερο από ποτέ, υποφέρουν από κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές. Βρισκόμαστε διαρκώς σε μία εγρήγορση, όπου όλα συμβαίνουν μηχανικά, χωρίς να συμμετέχουμε εμείς ουσιαστικά.
Είμαστε εγκλωβισμένοι οι περισσότεροι στον δικό μας μικρόκοσμο και δεν μπορούμε να συνδεθούμε με ολόκληρη την ύπαρξή μας, πόσο μάλλον με τον περίγυρο.
Βεβαίως, η εσωτερική κατάσταση αποτυπώνεται και στο σώμα, με τη μορφή ασθενειών, άλλοτε σοβαρών και άλλοτε τέτοιων που μας ωθούν στο να ακούσουμε το καμπανάκι για την εσωτερική μας μεταμόρφωση
Τι εμποδίζει την εσωτερική μας ηρεμία;
Η ανάγκη μας να έχουμε τον έλεγχο, των καταστάσεων, τον έλεγχο των πράξεων των άλλων ανθρώπων, των παιδιών μας, των συναδέλφων, των φίλων, του/της συντρόφου και όλων αυτών που θεωρούμε ότι μπορεί να μας επηρεάσουν.
♦ Ο φόβος ότι κάτι θα χάσουμε, ότι θα μείνουμε πίσω στις εξελίξεις, ότι θα μείνουμε μόνοι, ότι δεν θα πραγματοποιηθούν τα σχέδιά μας… και γενικά ο ΦΟΒΟΣ… με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
♦ Η καχυποψία, με την οποία πολλές φορές αντιμετωπίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις, θεωρώντας ότι έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας από ό,τι εμείς θεωρούμε ότι μπορεί να κινδυνεύουμε.
♦ Η χαμηλή αυτοπεποίθηση και η χαμηλή αυτοεκτίμηση που μπορεί να έχουμε, παράγουν διαρκώς έναν εσωτερικό διάλογο, που μας ακινητοποιεί και δεν μας βοηθά να ζούμε ανέμελοι και χαρούμενοι.
♦ Τα τραύματα που έχουν δημιουργηθεί μέσα μας σε όλη την πορεία της ζωής μας, τα οποία μας έχουν καθορίσει, πολλές φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε!
♦ Η αποσύνδεση από τον Εαυτό σε όλα τα επίπεδα (σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό, πνευματικό) μάς κάνει να είμαστε έρμαια πολλές φορές του περίγυρου που συχνά φαντάζει απειλητικός και τρομακτικός.
♦ Οι πεποιθήσεις και οι παραδοχές με τις οποίες μεγαλώσαμε, με λίγα λόγια ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε τη ζωή, τους ανθρώπους, τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Όλα τα παραπάνω και σίγουρα ακόμη περισσότερα, μας απομακρύνουν από την αυθεντικότητά μας και μας κάνουν δυστυχισμένους, το μυαλό μας γεμίζει από αρνητικές σκέψεις και η εσωτερική ησυχία εξανεμίζεται!
Για κάποιον λόγο έχουμε φτάσει να πιστεύουμε πως μόνο αν απομονωθούμε κάπου μακριά, σε ένα βουνό, μόνοι, θα μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία που χρειαζόμαστε! Θεωρούμε την εσωτερική ηρεμία σαν κάτι που έχουν οι λίγοι και εκλεκτοί ή ακόμη χειρότερα οι αργόσχολοι και οι τεμπέληδες. Κι αυτό γιατί έχουμε μάθει να θεωρούμε πολιτικά ορθό το να είμαστε διαρκώς σε κίνηση, ακόμη κι αν αυτό είναι κυνηγώντας απλώς την ουρά μας!
Πώς μπορώ να κατακτήσω την εσωτερική μου ηρεμία;
Αρχικά χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε και να γίνει σαφές πως η εσωτερική ηρεμία δεν προϋποθέτει απομόνωση και αποφυγή των δραστηριοτήτων της ζωής μας. Αντίθετα, μέσα στο πλαίσιο της ζωής που έχουμε επιλέξει, αποφασίζουμε ΤΩΡΑ να επιστρέψουμε στον αληθινό μας εαυτό, σε αυτό που ουσιαστικά είμαστε χωρίς όλα όσα έχουμε επιτρέψει να μας καθορίζουν.
Οι τρόποι για να το πετύχουμε αυτό είναι οι εξής:
Παρατήρηση.
Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας! Η παρατήρηση, όταν γίνεται με ανοιχτή καρδιά και δεκτικότητα, μας βοηθά να πάρουμε τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται για να δούμε τι στ’ αλήθεια συμβαίνει μέσα μας, χωρίς αυτό να χρωματίζεται από τη δική μας οπτική και τις δικές μας εμπειρίες. Ας αφιερώσουμε λοιπόν 2-3 λεπτά μέσα στην ημέρα μας για να παρατηρήσουμε στη σιωπή, χωρίς κριτική,… απλά παρατηρούμε! Η αναπνοή μπορεί να μας βοηθήσει πολύ σε αυτό, καθώς κάθε φορά που η προσοχή μας αποσπάται, μπορούμε να την στρέφουμε ξανά στην αναπνοή. Έτσι μένουμε εστιασμένοι στο παρόν, σε ό,τι κάνουμε τώρα και μόνον σε αυτό!
Αναγνώριση.
Αμέσως μετά την παρατήρηση έρχεται η αναγνώριση. Αναγνωρίζω πχ ότι αισθάνομαι θλίψη αλλά από συνήθεια προσπαθώ να αποφύγω αυτό το συναίσθημα ή να το αρνηθώ. Έχει σημασία να δώσω σε ό,τι αναδύεται τον χώρο και τον χρόνο να υπάρξει, να μπορέσω να το χωρέσω μέσα μου. Όταν το κάνω αυτό χωρίς προσκόλληση, χωρίς να ταυτίζομαι με αυτό που παρατηρώ αλλά αποστασιοποιημένα, είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Δίνω στον εαυτό μου τη δέουσα προσοχή και αγάπη που χρειάζεται.
Διαβάστε ακόμα ⇒ Το ταξίδι της αυτογνωσίας
Επίγνωση.
Καθώς αναγνωρίζω αυτό που παρατηρώ γίνομαι πιο συνειδητός/ή. Βρίσκομαι στο παρόν και έχω επίγνωση, ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει. Εξακολουθώ να μην κρίνω, συνεχίζω να διευρύνω την συνειδητότητά μου, καθώς φωτίζω την αλήθεια μου.
Αποδοχή.
Μαθαίνοντας να αποδέχομαι αυτό που έχω ήδη αναγνωρίσει λιώνω τις εσωτερικές μου αντιστάσεις που με οδηγούν στην άγνοια, στον φόβο, στην ανησυχία. Παραμένω γειωμένος/η στο παρόν και στ’ αλήθεια αγκαλιάζω ό,τι έχει αναδυθεί γιατί είναι κι αυτό ένα μέρος μου. Καθώς αποδέχομαι και αγκαλιάζω τα δύσκολα κομμάτια μου, αισθάνομαι συμπόνια και αγάπη προς τον Εαυτό. Ηρεμεί ο θόρυβος μέσα μου, καθώς τώρα είμαι σε ειρήνη.
Απελευθέρωση.
Το τελευταίο βήμα προς την κατάκτηση της εσωτερικής μου γαλήνης είναι η απελευθέρωση. Καθώς αποδέχομαι ό,τι τώρα έχει έρθει στην επίγνωσή μου μπορώ με αγάπη και ευγνωμοσύνη να το απελευθερώσω. Κάθε φορά λίγο, όσο αντέχω και μπορώ! Αναπνέω βαθιά, συνειδητά, επιτρέποντας σε ό,τι έχει βγει στην επιφάνεια να απελευθερωθεί!
Τα παραπάνω βήματα μπορούν σιγά-σιγά να επιτευχθούν μέσα από πρακτικές που μας εξελίσσουν, όπως είναι ο διαλογισμός, ο οραματισμός, η συνειδητή αναπνοή, οι δημιουργικές ασκήσεις αυτογνωσίας, η συμμετοχή σε κάποια θεραπευτική ομάδα κλπ. Σημαντικό είναι σε ό,τι αποφασίσουμε να κάνουμε, να φροντίσουμε να έχουμε την κατάλληλη καθοδήγηση, ώστε να είμαστε ασφαλείς και να να αισθανόμαστε εμπιστοσύνη.
