Koπεγχάγη: Πλανήτης ώρα μηδέν!

Tην ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές, οι αντιπροσωπείες των χωρών του ΟΗΕ βρίσκονται στην Κοπεγχάγη προσπαθώντας να καταλήξουν σε μία πολύ σημαντική συμφωνία. Το αντικείμενο; Η σωτηρία του πλανήτη από τις κλιματικές αλλαγές. Koπεγχάγη: Πλανήτης ώρα μηδέν!

♦ της Μαρίας Γκέκα, σε συνεργασία με τη Greenpeace

Με την επιστήμη να προειδοποιεί πως η επόμενη δεκαετία θα είναι καθοριστική για την εξέλιξη του κλίματος, με τις ανεξέλεγκτες και μη αναστρέψιμες αλλαγές να είναι προ των πυλών, η ανθρωπότητα έχει ίσως την πιο σημαντική ευκαιρία να επιλέξει τη βιωσιμότητα έναντι μίας πορείας προς την καταστροφή. Ήδη βιώνουμε τις επιπτώσεις της απότομης αλλαγής του κλίματος εξαιτίας του ανθρώπινου παράγοντα.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως απαραίτητο από την Κοπεγχάγη να προκύψει μία νομικά δεσμευτική συμφωνία μεταξύ των κρατών, όπου να διασφαλίζει: μειώσεις των αερίων του θερμοκηπίου για τις αναπτυγμένες χώρες κατά 40% ως το 2020, σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 – σύμφωνα δηλαδή με τις υποδείξεις της επιστήμης, καθώς επίσης και χρηματοδότηση από τις βιομηχανικές χώρες προς τις αναπτυσσόμενες για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών και τον τερματισμό της καταστροφής των μεγάλων δασών του πλανήτη.
250 χρόνια από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης που στηρίχθηκε στην καύση ορυκτών καυσίμων έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στον πλανήτη. Είναι καιρός πλέον να σεβαστούμε τον πλανήτη, τους φυσικούς του πόρους και, κατ’ επέκταση, την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι καιρός πλέον να επιλέξουμε μία ενεργειακή επανάσταση.

♦ Τάκης Γρηγορίου, υπεύθυνος για θέματα κλιματικών αλλαγών, στο Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace

Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος προς την Κοπεγχάγη    

Η κλιματική αλλαγή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Eίναι ένα φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις που απασχολεί τον πλανήτη τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.  Για την αντιμετώπισή της το πρώτο βήμα έγινε το 1992 που υπογράφηκε η Σύμβαση-Πλαίσιο για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών (United Nation Framework Climate Change Convention – UNFCCC). Αναγνωρίζοντας ότι οι αναπτυγμένες χώρες πρέπει να αναλάβουν πρωταρχικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η σύμβαση καλεί αυτές τις χώρες:

• Να υιοθετήσουν κατάλληλες πολιτικές και μέτρα, στοχεύοντας στον περιορισμό των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου και
• Να διασφαλίσουν τη μεταφορά τεχνολογίας και οικονομικών πόρων προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, ώστε να τις βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τυχόν επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αλλά και να αναπτυχθούν με τρόπο που θα προωθεί την προστασία του περιβάλλοντος. Το Πρωτόκολλο του Κιότο έχει εκδοθεί βάσει αυτής της σύμβασης.

Πώς λειτουργεί το Πρωτόκολλο του Κιότο;

Το Πρωτόκολλο του Κιότο υιοθετήθηκε κατά τη διάσκεψη της UNFCCC στο Κιότο της Ιαπωνίας, το Δεκέμβριο του 1997. Περιλαμβάνει δεσμευτικούς στόχους μείωσης εκπομπών αερίων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου στις βιομηχανοποιημένες χώρες. Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο:

• Oι βιομηχανικές χώρες δεσμεύονται να μειώσουν, στη διάρκεια της περιόδου 2008-2012, τις εκπομπές των έξι αερίων του θερμοκηπίου τουλάχιστον κατά 5,2% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990.
• Oι αναπτυσσόμενες χώρες δεν έχουν δεσμεύσεις μείωσης ή περιορισμού των εκπομπών τους κατά την περίοδο 2008 – 2012.

Το Πρωτόκολλο τέθηκε σε ισχύ σε παγκόσμιο επίπεδο στις 16 Φεβρουαρίου 2005. Οι κανόνες, για να τεθεί σε ισχύ, απαιτούσαν την επικύρωσή του από τουλάχιστον 55 Μέρη της UNFCCC, τα οποία να ευθύνονται αθροιστικά για τουλάχιστον 55% των παγκόσμιων εκπομπών CO2 το 1990. Τελικά με την υπογραφή της Ρωσίας, το Πρωτόκολλο τέθηκε σε ισχύ.

Είναι επαρκές;

Η απάντηση έχει δοθεί τόσο από την επιστημονική κοινότητα όσο και από την πολιτική πραγματικότητα. Το Κιότο δεν λειτούργησε. Η άρνηση των ΗΠΑ να υπογράψουν, αν και συμμετείχαν στην σύνταξή του, αναίρεσε τη δυναμική του.
Ακόμη, η μείωση των εκπομπών που προέβλεπε ήταν πολύ λίγη. Πλέον οι χώρες του πλανήτη πρέπει να μειώσουν πολύ πιο γρήγορα τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου.

Ευρωπαϊκή Ένωση στη μετα-Κιότο εποχή

Στις 31 Μαΐου 2002, η Ευρωπαϊκή Ένωση των τότε 15 Κρατών Μελών επικύρωσε το Πρωτόκολλο του Κιότο, δεσμευόμενη να μειώσει ως σύνολο τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά 8% τη περίοδο 2008 – 2012 σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990. Ο διακανονισμός των επιμέρους υποχρεώσεων, στο εσωτερικό της ΕΕ των 15 αποτέλεσε αντικείμενο συμφωνίας έπειτα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των Κρατών Μελών.
Κάποιες χώρες συμφώνησαν να μειώσουν τις εκπομπές τους, άλλες να περιορίσουν την αύξησή τους και άλλες να τις κρατήσουν σταθερές σε σχέση με τις εκπομπές τους το 1990. Τα νέα Κράτη Μέλη δεν συμμετείχαν στη συμφωνία αυτή, αλλά έχουν δικούς τους μεμονωμένους περιοριστικούς στόχους. Για παράδειγμα, η Μάλτα και η Κύπρος δεν έχουν δεσμεύσεις σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο.

Τα σημεία «κλειδιά» στη Διάσκεψη

Εδώ που φτάσαμε λοιπόν, είναι απολύτως απαραίτητο από την Κοπεγχάγη να προκύψει μία νομικά δεσμευτική συμφωνία μεταξύ των κρατών, όπου να διασφαλίζει:

• Μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από τα ανεπτυγμένα κράτη.
• Χρηματοδότηση των αναπτυσσόμενων κρατών από τα ανεπτυγμένα για δράσεις μετριασμού, προσαρμογής και τερματισμού της αποδάσωσης.
• Nα κατοχυρωθεί η νομική φύση της συμφωνίας της Κοπεγχάγης.

Μείωση των εκπομπών

Αυτή τη στιγμή αν προσθέσουμε τις δεσμεύσεις που προτίθενται να αναλάβουν τα ανεπτυγμένα κράτη για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έως το 2020, δεν ξεπερνούν το 13 – 19%. Η επιστημονική κοινότητα (IPCC) υπαγορεύει ότι απαιτείται μείωση της τάξης του 40% από τα ανεπτυγμένα κράτη έως το 2020 για τον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας σε +2 βαθμούς C. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε αν στη Διάσκεψη κατέληξαν σε κάποια ελπιδοφόρα δεσμευτική συμφωνία.

Χρηματοδότηση

Αυτή τη στιγμή το μόνο νούμερο που υπάρχει στο τραπέζι είναι η πρόταση της ΕΕ, η οποία κάνει λόγο για δημόσια χρηματοδότηση ύψους € 22 – 50 δις ετησίως για την περίοδο 2013 – 2020. Το ποσό αυτό απέχει πολύ από τα € 115 δις που απαιτούνται για μία επιτυχημένη συμφωνία στην Κοπεγχάγη. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να μη συμφωνηθεί στην Κοπεγχάγη το θέμα της χρηματοδότησης, ζήτημα που αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο για μία επιτυχημένη συμφωνία.

Η νομική φύση της συμφωνίας

Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που ελλοχεύουν αυτή τη στιγμή είναι η αλλαγή της νομικής φύσης της νέας συμφωνίας όπως ισχύει σήμερα σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο. Σύμφωνα με την πρόταση των ΗΠΑ για μία bottom up προσέγγιση, αντί η διεθνής κοινότητα να υπαγορεύει τους στόχους στα κράτη, τα ίδια τα κράτη φέρνουν εθελοντικούς στόχους στη διεθνή κοινότητα για την επίτευξη των οποίων είναι αυτά υπεύθυνα (δεν υπάρχει δηλαδή διεθνές σύστημα κυρώσεων). Σε συνδυασμό με τη ρητορική που υιοθετούν σήμερα πολλοί ηγέτες, υπουργοί και εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών για την επίτευξη μίας πολιτικής συμφωνίας, ο κίνδυνος για την κατάρρευση της δομής του Κιότο και της εμπειρίας που η διεθνής κοινότητα είχε αποκομίσει τις τελευταίες δεκαετίες είναι πιο ορατός από ποτέ.

Η κλιματική αλλαγή συμβαίνει; Μήπως είναι όλα ένα κατασκεύασμα;

Η ομοφωνία της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας είναι ξεκάθαρη. Η 4η Έκθεση Αξιολόγησης (AR4) της IPCC ανέφερε ότι «η αύξηση της θερμοκρασίας του κλιματικού συστήματος είναι αδιαμφισβήτητη», καθώς κι ότι η πιθανότητα αυτό να οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα εξαιτίας των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου είναι μεγαλύτερη από 90%. Χωρίς δραστικές μειώσεις των εκπομπών, η μέση πλανητική θερμοκρασία θα αυξηθεί ως το τέλος του αιώνα κατά 1,7°C με 7°C, σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, ανάλογα με το ρυθμό που θα συνεχίσουμε να εκπέμπουμε αέρια του θερμοκηπίου. Οι τωρινές εκπομπές βρίσκονται στην κορυφή των προβλεπόμενων εκτιμήσεων και χωρίς δράση θα επιφέρουν αυξήσεις της θερμοκρασίας στο ανώτερο εύρος των προβλέψεων. Ήδη παρατηρούμε σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στα οικοσυστήματα και στους ανθρώπινους πληθυσμούς – όπως η τήξη των θαλάσσιων πάγων στην Αρκτική – ακόμα και με τη σημερινή αύξηση της θερμοκρασίας στους 0,8 °C σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα.

Συγκεκριμένα προβλέπεται:

• Μέσα στις επόμενες δεκαετίες, τα αποθέματα νερού που είναι αποθηκευμένα στους παγετώνες και στις χιονισμένες περιοχές θα μειωθούν προκαλώντας ελλείψεις νερού σε περισσότερο από 1 δις ανθρώπους σε περιοχές που βασίζονται στην τήξη των χιονισμένων βουνοκορφών για πόσιμο νερό.
• Το 20% με 30% όλων των ζωντανών οργανισμών στον πλανήτη θα αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εξαφάνισης, αν η άνοδος της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας ξεπεράσει τους 1,5-2,5°C.
• Σε χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη, και κυρίως σε ξηρές και τροπικές περιοχές, ακόμα και μικρές αυξήσεις της θερμοκρασίας της τάξης των 1°C – 2°C, αναμένεται να αυξήσουν τον κίνδυνο λιμών που οφείλονται σε μειωμένη παραγωγικότητα των καλλιεργειών και αυξημένη συχνότητα των ξηρασιών και πλημμυρών.

Η υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων θα επιβαρυνθεί από την κακή διατροφή, ενώ θα υπάρξουν τραυματισμοί και θάνατοι από καύσωνες, ξηρασίες, πλημμύρες, πυρκαγιές, καταιγίδες, καθώς και αυξημένη συχνότητα πολλών ασθενειών.

Ποιες αναμένεται να είναι οι επιπτώσεις στην Ελλάδα

Πρόσφατη έρευνα του WWF Ελλάς σε συνεργασία με το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών επιχειρεί μια πρόβλεψη για τις κλιματικές συνθήκες στην Ελλάδα την περίοδο 2020-2050, δηλαδή σχεδόν αύριο.

• Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, οι κάτοικοι πόλεων, όπως η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, η Λαμία και η Λάρισα θα υπόκεινται μέχρι και σε 20 περισσότερες ημέρες καύσωνα. Παράλληλα, σε Λαμία, Λάρισα, Βόλο, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, η συνολική βροχόπτωση θα μειωθεί, αλλά αναμένεται να αυξηθούν οι ακραίες βροχοπτώσεις. Με άλλα λόγια, αυξάνεται ο κίνδυνος τόσο για πλημμυρικά επεισόδια όσο και για εξάπλωση πυρκαγιών στα περιαστικά δάση.
• Σημαντικά θα επηρεαστούν και οι τουριστικοί προορισμοί της χώρας μας. Από 5 έως και 15 περισσότερες θα είναι οι μέρες με καύσωνα,, κυρίως στις νησιωτικές περιοχές, όπως η Ρόδος και τα Χανιά.
• Οι δέκα μεγαλύτεροι αγροτικοί νομοί της χώρας θα δεχθούν μεγάλη πίεση από την κλιματική αλλαγή. Για παράδειγμα, στην Εύβοια αναμένονται 25 επιπλέον ξηρές ημέρες, οι Σέρρες και η Λάρισα θα ζήσουν 20 περισσότερες μέρες καύσωνα, ενώ στο Ηράκλειο και την Πέλλα οι βροχοπτώσεις το χειμώνα θα μειωθούν κατά 15%. Έτσι, τα ευρήματα φανερώνουν αυξημένο κίνδυνο για ερημοποίηση νέων εκτάσεων και μείωση στη διαθεσιμότητα νερού.
• Η κλιματική αλλαγή θα θέσει σε τρομερή δοκιμασία και τους Εθνικούς Δρυμούς, καθώς προβλέπεται αύξηση των ημερών με υψηλό ρίσκο εμφάνισης πυρκαγιάς, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το ενδεχόμενο απώλειας του δασικού πλούτου της χώρας.

Για να διατηρήσουμε την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από τους 2 C, το διεθνές ενεργειακό σύστημα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Σήμερα, υπάρχει η τεχνολογία για να παραγάγουμε ενέργεια με μηδενικές εκπομπές CO2, υπάρχουν οι τεχνολογίες για καθαρές μεταφορές, μέγιστη εξοικονόμηση ενέργειας κοκ. Η πρόκληση είναι περισσότερο πολιτική, καθώς πρέπει να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις. Αυτές, πρέπει να ληφθούν στην Κοπεγχάγη.

Ιστορίες από την πρώτη γραμμή των κλιματικών αλλαγών

Στις μαρτυρίες αυτές γινόμαστε και εμείς αυτόπτες μάρτυρες σε μερικές από τις επιπτώσεις που σε αυτήν τη φάση πλήττουν, κυρίως, τις αναπτυσσόμενες χώρες. Όμως οι κλιματικές αλλαγές είναι κάτι που αφορά όλους μας. Άνοδος της θερμοκρασίας και της στάθμης της θάλασσας, ξηρασίες, έλλειψη νερού, μεγάλη συχνότητα ακραίων καιρικών φαινομένων, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, επισιτιστική κρίση, κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι το μέλλον που διαγράφεται για όλο τον πλανήτη αν δε λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα τώρα!

Lajie: Βοσκός χωρίς γη

Οι ορεινές περιοχές μεταξύ της Κίνας και της Ινδίας –που συμπεριλαμβάνουν τα Ιμαλάϊα και τα οροπέδια του Θιβέτ- θερμαίνονται με ρυθμούς πολύ υψηλότερους από τον παγκόσμιο μέσο όρο.
Οι παγετώνες στην περιοχή είναι η κύρια πηγή των ποταμών, όπως ο Κίτρινος Ποταμός, ο Γιανγκτσέ και ο Γάγγης. Αν εξαφανιστούν –κάτι που μπορεί να συμβεί έως το 2035- το 1/6 του παγκόσμιου πληθυσμού θα υποφέρει από ελλείψεις νερού. Αλλά και πριν συμβεί αυτό, η αλλαγή του κλίματος ήδη φωνάζει «καταστροφή» σε όσους αποκαλούν τα βουνά σπίτι τους. Οι παγετώνες λιώνουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς, οι χιονοστιβάδες γίνονται πιο συχνές και έντονες και οι παγετωνικές λίμνες σπάνε.
Ο Lajie, ένας πρώην βοσκός γιακ και προβάτων, γεννήθηκε στις χαμηλότερες πλαγιές του βουνού Anye Machem στην Κίνα. Οι κλιματικές αλλαγές έχουν εξαθλιώσει την οικογένειά του. Το Φεβρουάριο του 2004, η τήξη των παγετώνων προκάλεσε μία γιγαντιαία χιονοστιβάδα, η οποία μετέφερε μαύρες πέτρες από τα ψηλότερα σημεία του βουνού καταστρέφοντας και ισοπεδώνοντας ολοκληρωτικά τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια του Lajie. «Όταν ακούσαμε τι έγινε, νοικιάσαμε ένα τζιπ και ανεβήκαμε στο βουνό για να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια», είπε ο Lajie. «Όταν φτάσαμε εκεί η γη έτρεμε ακόμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια είχαν εξαφανιστεί ολοσχερώς».
Αλλά τον επόμενο χρόνο, η τραγωδία ξαναχτύπησε. Η χιονοστιβάδα του 2004 είχε φράξει τρεις παγετωνικούς ποταμούς δημιουργώντας μία λίμνη που, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής τήξης του 2005, οι όχθες της έσπασαν, μεταφέροντας περισσότερες μαύρες πέτρες οι οποίες κατέστρεψαν ακόμα μεγαλύτερες εκτάσεις από τα βοσκοτόπια του Lajie.
«Πριν το 2004, ήμουν ο πιο πλούσιος του χωριού, είχα 170 γιακ και 480 πρόβατα», είπε. «Στα επόμενα πέντε χρόνια όχι μόνο έχασα όλα μου τα ζώα, αλλά βυθίστηκα σε χρέη ύψους 120.000 γουάν (περίπου € 12.000). Τώρα είμαστε οι πιο φτωχοί στο χωριό μας». Αφού έχασε τη δυνατότητα να εκτρέφει ζώα, ο Lajie έγινε ξεναγός για να κερδίσει τα προς το ζην.
Ωστόσο, οι κλιματικές αλλαγές προκάλεσαν επίσης την τήξη των μονίμων στρωμάτων πάγου, προκαλώντας τέτοιες καταστροφές στο σπίτι του Lajie, που είναι πλέον επικίνδυνο να ζει εκεί. Η απώλεια των εισοδημάτων και της γης του σημαίνει ότι δεν έχει πλέον χρήματα για να το επισκευάσει και έτσι η οικογένειά του ζει πλέον σε μία σκηνή.

«Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Τα καλοκαιρινά βοσκοτόπια έχουν εξαφανιστεί τελείως».

Ishan Tankha: Δελχί, διψασμένη πόλη

Ο Ishan –ένας 27χρονος φωτογράφος- έχει ζήσει στο Δελχί της Ινδίας όλη του τη ζωή και έχει δει φτωχούς και πλούσιους να πασχίζουν για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών στις ζωές τους.
«Οι αναμνήσεις μου είναι γεμάτες από τους μουσώνες, οι οποίοι έρχονταν για να δώσουν ανακούφιση από τα καλοκαίρια. Αλλά οι μουσώνες έγιναν τόσο απρόβλεπτοι –αντί για τις σταθερές βροχές, υπάρχουν πλέον πιο έντονες καταιγίδες που κατακλύζουν το Δελχί και εξαφανίζονται. Φέτος, έχουμε συννεφιές, αλλά ούτε μία σταγόνα βροχής. Είναι μία διαρκής μάχη ενάντια στη ζέστη, άσχετα με το αν ζεις σε ένα διαμέρισμα μίας πολυκατοικίας με κλιματισμό ή σε μία παράγκα στο δρόμο. Κατά την τελευταία δεκαετία έχουν σημειωθεί οι υψηλότερες θερμοκρασίες των τελευταίων πενήντα ετών, που ξεπερνούν τους 45C. Η έλλειψη της βροχής επηρεάζει τους κατοίκους της πόλης, επειδή το Δελχί στηρίζεται στην υδροηλεκτρική ενέργεια –λιγότερο νερό στα φράγματα σημαίνει λιγότερη ηλεκτρική ενέργεια. Υπάρχουν καθημερινές διακοπές ρεύματος, που προγραμματίζονται από το δήμο για να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις ρεύματος, οι οποίες μπορεί να διαρκούν από 2 έως 15 ώρες. Αυτό τρελαίνει τον κόσμο. Το να ζεις μέσα σε ένα σπίτι με 45 βαθμούς είναι αφόρητο, χωρίς ούτε έναν ανεμιστήρα, είναι αδιανόητο. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα λογικών, συνηθισμένων ανθρώπων, οι οποίοι καταλαμβάνουν τους δρόμους, καίγοντας και λεηλατώντας τα γραφεία των υπηρεσιών ηλεκτρισμού. Τελείως παράλογη συμπεριφορά για πολύ λογικούς λόγους. Η παροχή νερού από το δήμο επίσης περιορίζεται σε μερικές ώρες την ημέρα σε κάθε γωνία της πόλης. Αν είσαι πλούσιος, ανοίγεις μία γεώτρηση (η οποία βαθαίνει κάθε μέρα προς εξεύρεση νερού) ή αποθηκεύεις νερό σε μεγάλες δεξαμενές με αντλίες που χρειάζονται ρεύμα και έτσι είναι άχρηστες, εξαιτίας των διακοπών ρεύματος. Αν είσαι φτωχός, περιμένεις στην ουρά και στριμώχνεσαι με άλλους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών για μία ευκαιρία να γεμίσεις την κονσέρβα σου με νερό, κατά τη μία ώρα που η βρύση είναι ανοιχτή. Κάποιες εκτιμήσεις προβλέπουν ότι το 2017, 15 εκατ. άνθρωποι θα μείνουν χωρίς νερό. Είναι τρομακτικό να ζεις στο Δελχί γνωρίζοντας κάτι τέτοιο. Τα τελευταία λίγα χρόνια, έχω δει ακραίες ξηρασίες, κυκλώνες, πυρκαγιές που νόμιζα ότι συμβαίνουν μόνο στην Αυστραλία. Πρόσφατα, βρέθηκα για μία φωτογράφηση στο Punjab, όπου καλλιεργούνται σιτηρά και ρύζι για την υπόλοιπη χώρα. Οι καθυστερημένες βροχές προκάλεσαν τη μείωση της καλλιεργήσιμης γης κατά περισσότερο από 40%.

«Έβγαλα φωτογραφίες από αγρότες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν λάσπη από τα κοντινά εργοστάσια για να ποτίσουν τις καλλιέργειές τους. Θα έκαναν τα πάντα για να σώσουν τις σοδειές τους. Οι απρόβλεπτοι μουσώνες είναι οικονομική καταστροφή. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία ακραία έλλειψη τροφής και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό».
Photographs © Greenpeace

Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τον κ. Τάκη Γρηγορίου, υπεύθυνο για θέματα κλιματικών αλλαγών στο Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace, την κ. Λένα Καρβουνάκη, και γενικότερα το Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace. Κλεισόβης 9, 106 77 Αθήνα, τηλ. 210-3840774 & 5, φαξ. 210-3804008, http://www.greenpeace.org/greece/

Πηγή: NaturaNrg #02