Ο 28χρονος Νίκος Λάττας τα τελευταία 2 χρόνια μοιράζεται τον ελεύθερο χρόνο του με κάποιους μικρούς φίλους που κατάφεραν να του γίνουν απαραίτητοι. Τόσο που για το μόνο που μετανιώνει είναι που δεν τους γνώρισε και δεν τους έβαλε στη ζωή του νωρίτερα. Ο ίδιος μας διηγείται το πώς, το πότε και το πού αυτής της ιδιαίτερης σχέσης.
της Τάνιας Μαρκουτσά
«Πριν από περίπου 2,5 χρόνια ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που πραγματεύεται το εάν και κατά πόσο ένα μουσικό κίνημα είναι φορέας αξιών και ιδεολογίας. Στα πλαίσια της έρευνάς μου βρέθηκα στη Σύρο να συνομιλώ με τον Χρήστο Πανοηλία (μέλος του συγκροτήματος Νέα Τάξη Πραγμάτων).
Συζητήσαμε διάφορα, μα κάτι από όλα αυτά που είπαμε θα μου άλλαζε τη ζωή για πάντα. Μου μίλησε για την εθελοντική προσφορά του στο ‘Χαμόγελο του παιδιού’. ‘Είναι καταπληκτικό’ μου είπε ‘πως μπαίνεις υποσυνείδητα σε μια διαδικασία να δουλεύεις με τον εαυτό σου και να προσπαθείς να βελτιώνεσαι, έτσι ώστε να έχεις κάτι καλύτερο να προβάλεις στα παιδιά την επόμενη φορά… Μου φάνηκε πολύ παράξενο αυτό που είπε και, περισσότερο από περιέργεια, μόλις γύρισα από το νησί, έψαξα να δω τι είναι το ‘Χαμόγελο του παιδιού’, τι κάνει, και κυρίως, τι εννοούσε ο Χρήστος.
Λίγες μέρες μετά ζήτησα συνάντηση με την υπεύθυνη εθελοντισμού. Αυτό ήταν! Στο πρόσωπο της Δέσποινας καθρεπτιζόταν το έργο του οργανισμού. Το βλέμμα, το χαμόγελο και ο γλυκός λόγος εκείνης της γυναίκας με έπεισε πως εδώ κάτι γίνεται. Κάτι στο οποίο ένιωθα πλέον ανάγκη να συμμετέχω και ζήτησα να γίνω μέλος της οικογένειας. Θυμάμαι το πόσο λαχταρούσα να ξεκινήσω
Χωρίς όμως να ξέρω πραγματικά τι ήταν αυτό που μου δημιουργούσε αυτή τη λαχτάρα και το τι ακριβώς θα μπορέσω να κάνω. Αυτά τα περίπου 2 χρόνια έχουμε κάνει αρκετά. Μα πραγματικά, θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να κάνω πολλά περισσότερα.
Έχω κουβαλήσει κούτες μεταμεσονύχτια στο Σύνταγμα, για να στήσουμε το παζάρι μας και μετά κατευθείαν για δουλειά. Έχω κρατήσει συντροφιά σε παιδιά στα νοσοκομεία Παίδων, αλλά με έχει νανουρίσει με ένα παραμύθι ένα 4χρονο κορίτσι. Έχουμε γελάσει και έχουμε κλάψει αγκαλιά.
Θα μπορούσα να εξιστορώ για ώρες μικρά καθημερινά μαγικά πραγματάκια που με κάνουν να μετανιώνω για ένα μόνο πράγμα: που έζησα τόσα χρόνια, κατά τα οποία δήλωνα άνθρωπος με ευαισθησίες, ανησυχίες και ιδανικά αλλά ουσιαστικά έμενα αμέτοχος.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να πω και στα ίδια τα παιδιά αυτό που λέω με κάθε ευκαιρία στους γύρω μου. Ότι αυτά τα παιδιά είναι τα παιδιά μου. Είναι η οικογένειά μου. Μα όσο κι αν προσπαθώ να σας το περιγράψω ή να σας πείσω για τα λεγόμενά μου δεν θα είναι ποτέ αρκετό, αν δεν το ζήσετε.
Όπως είχε πει και ο μικρός μας ιδρυτής:’…Αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε και ας δώσουμε ό,τι μπορούμε… Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε. Αν ενωθούμε όλοι, θα τα καταφέρουμε’.
Οι δυσκολίες είναι πολλές. Και καθημερινές. Βλέπεις, δυστυχώς οι ανάγκες των παιδιών είναι πολλές, ενώ τα χρήματα λίγα. Ευτυχώς για εμάς, η αγάπη του κόσμου και η προσφορά του είναι ακόμη ζεστή και μας βοηθά στον καθημερινό μας αγώνα. Χωρίς τον ‘απλό’ κόσμο, η φλόγα του Χαμόγελου ίσως να είχε σβήσει.
Οι άνθρωποι που στελεχώνουμε τον οργανισμό, πέρα από τις σπουδές και την ειδικότητα του καθενός, είμαστε όλοι άνθρωποι. Δίνουμε όσα περισσότερα μπορούμε, για να έχουμε αυτά τα προσωπάκια πάντα χαμογελαστά. Μα δεν είναι πάντα εύκολο. Θέλει αγώνα διαρκή. Σθένος, πείσμα, αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε και φυσικά σωστή καθοδήγηση και σεβασμό στους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για κάθε τμήμα του συλλόγου. Ίσως αναρωτιέται κάποιος γιατί είναι αυτά τα παιδιά εδώ;
Εμένα με απασχολεί το ΓΙΑΤΙ δεν κάνουμε όσα θα μπορούσαμε, ΓΙΑΤΙ πολλοί από εμάς επιβραβεύουμε το έργο του Χαμόγελου, αλλά παραμένουμε απλοί θεατές; Όσο για τον λίγο ελεύθερο χρόνο, για ‘μένα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Μακάρι να είχαμε όλοι μας μια τέτοια δραστηριότητα, όχι 1η, όχι 2η, αλλά 5η μας προτεραιότητα. Προσωπικά πηγαίνω στα παιδιά μου στο Μαρούσι κάθε Πέμπτη βράδυ και μένω μέχρι να κοιμηθούν.
Και τα Σαββατοκύριακα λίγο μπάλα, κάποιο cinema, μια βόλτα στο λούνα παρκ. Κάποιες φορές κλέβω χρόνο για κάποια βραδινή βάρδια στα νοσοκομεία Παίδων και κάνω παρέα στα παιδιά που παραμένουν εκεί μέχρι να βρεθεί μόνιμος χώρος να στεγαστούν. Θα ήθελα στο μέλλον να έχουμε την δυνατότητα να παρέχουμε τα αυτονόητα σε περισσότερα παιδιά. Υπάρχουν πολλές οικογένειες που τους λείπουν βασικά πράγματα. Θα ήθελα λοιπόν να μπορούσαμε να στηρίξουμε περισσότερα νοικοκυριά, είτε ψυχολογικά, είτε συμβουλευτικά, είτε υλικά.
Να συνεισφέρουμε στο να δημιουργηθεί μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Να προστατέψουμε το θεσμό της οικογένειας, όπως άλλωστε κάνουμε και τώρα. Η απομάκρυνση ενός παιδιού από την οικογένειά του ήταν, είναι και θα είναι η τελευταία λύση. Ας μην χρειαστεί ποτέ ξανά…»
