Τι ακριβώς θεραπεύουμε στην Ιατρική; Τον ασθενή, την ασθένεια ή μόνο το σύμπτωμα; Μιλούμε για θεραπεία, αλλά διαφεύγει από το ιατρικό μας λεξιλόγιο η λέξη «ίαση». Έχουμε εντελώς αμελήσει την ετυμολογία της λέξης ασθένεια (=έλλειψη σθένους) και στοχεύουμε στην καταστολή του συμπτώματος, που είναι η ένδειξη της αγωνιώδους προσπάθειας του οργανισμού να επιβιώσει και να πετύχει μία νέα ομοιοστασία. – Ψυχο – Νευρο – Ανοσολογία και Ομοιοπαθητική Ιατρική
του Σπύρου Α. Κυβέλλου – Ιατρός Ομοιοπαθητικός, www.classical-homeopathy.gr
Εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν θα έπρεπε, μία «λογική ιατρική» να ενισχύσει αυτήν την προσπάθεια προς την όμοια κατεύθυνση, όπως κάνει η Ομοιοπαθητική Ιατρική και όχι να την καταστείλει όπως προτείνει, για πλήθος ασθενειών, η συμβατική Ιατρική.
Προκειμένου να αντιληφθούμε τη βαρύτητα αυτών των διαπιστώσεων, είμαστε υποχρεωμένοι να εντάξουμε στη σκέψη μας και έναν από τους πιο προβληματικούς «τόπους» της σύγχρονής Ιατρικής. Την υπερ-εξειδίκευση. Την αναλυτική διερευνητική ματιά της Ιατρικής που, ακριβώς όπως ο γνωστός φακός macro των φωτογράφων, επικεντρώνει σε ένα σύστημα ή υπο-σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού. Αλήθεια, τι το αντι-επιστημονικό μπορεί να εμπεριέχει αυτή η προσέγγιση; Πόσες, πράγματι, θαυμαστές ανακαλύψεις για τον ανθρώπινο οργανισμό έλαβαν χώρα μέσω αυτής της προσέγγισης; Η αποκρυπτογράφηση του γονιδιώματος ήταν, για παράδειγμα, μία από αυτές.
Η αξία, ωστόσο, της υπερ-εξειδίκευσης στην Ιατρική μειώνεται δραματικά όταν οι πληροφορίες, που πηγάζουν από τις επιμέρους προσεγγίσεις, δεν μπορούν να αξιολογηθούν, να συνδυαστούν και να ενταχθούν στο πλαίσιο μίας γενικότερης νομολογίας που καθορίζει τι θεωρεί ο ίδιος ο οργανισμός υγιές ή υγιέστερο και ποια είναι η πραγματική κατάσταση «έλλειψης σθένους» στην οποία μπορεί να περιπέσει, εάν κάθε ειδικότητα στην Ιατρική μελετά και καταστέλλει την επιμέρους συμπτωματολογία που την αφορά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες αυτής της δράσης στα άλλα συστήματα ή στο «όλον» του οργανισμού.
Το κενό αυτό της επικοινωνίας των ιατρικών ειδικοτήτων και της αξιολόγησης των επιμέρους πληροφοριών των συστημάτων του ανθρώπινου οργανισμού στο πλαίσιο μίας ενιαίας οντότητας, έρχεται να καλύψει η υπερ-ειδικότητα της Ψυχο-Νευρο-Ανοσολογίας.
Από το μέρος στο όλον
Μετά τη συνεχή κατάτμηση του ερευνητικού αντικειμένου σε επίπεδο συστήματος, οργάνου, κυττάρου και οργανιδίου, προέκυψε άμεσα η ανάγκη να διερευνηθεί ξανά ο ανθρώπινος οργανισμός σαν ένα ενιαίο πολύπλοκο σύστημα με κεντρικούς άξονες έρευνας το Ψυχοδιανοητικό, το Νευρικό και το Ανοσολογικό του υπόβαθρο, αυτή τη φορά όμως ιδωμένα σαν ένα και αδιαίρετο σύστημα με διαφορετικές εκφράσεις.
Η ανάγκη αυτή προέκυψε από την απλή παρατήρηση ότι ο νους και το σώμα αντιδρούν σαν μία ενιαία ολότητα. Υπήρχε πάντα στο συμβατικό ιατρικό τρόπο σκέψης η έννοια των λεγόμενων ψυχοσωματικών νοσημάτων με κλασικά παραδείγματα αυτά της γαστρίτιδας, του ευερέθιστου εντέρου, της κεφαλαλγίας τάσεως και πολλά άλλα. Οι παρατηρήσεις της συσχέτισης εμφάνισης συγκεκριμένων νοσημάτων σε ασθενείς με αντίστοιχες ψυχικές εκτροπές, δεν συνοδεύονταν ωστόσο από την επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση του μηχανισμού της γένεσης των νοσημάτων αυτών. Τόσο στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση των φοιτητών Ιατρικής, όσο και στην καθημερινή κλινική άσκηση των ιατρών, υπήρχε πάντα το εξής επιστημονικό κενό: Ναι μεν στατιστικά κάποια νοσήματα εμφανίζονται περισσότερο συχνά σε ανθρώπους ψυχικά ασταθείς ή ευαίσθητους, αλλά με ποιο μηχανισμό αυτά εκδηλώνονται και, στο τέλος, γιατί αυτά και όχι άλλα; Και εάν η γαστρίτιδα θεωρούνταν ότι ανήκει στα ψυχοσωματικά νοσήματα, ποιο επιστημονικό κριτήριο εμπόδιζε τον καρκίνο να ενταχθεί ομοίως σε αυτά; Για όποιον είχε μάθει να προσεγγίζει τον άνθρωπο ολιστικά, ήταν φανερή μία συνθήκη. Εάν βαπτίζαμε τη γαστρίτιδα και την κολίτιδα ψυχοσωματικά νοσήματα και όχι μία οξεία παγκρεατίτιδα, αυτό συνέβαινε διότι δεν κατανοούσαμε ή, καλύτερα, δεν εκπαιδευτήκαμε να κατανοήσουμε ως συμβατικοί ιατροί μία απλή παραδοχή.
Αφού ο άνθρωπος είναι μια ψυχο-σωματική οντότητα, τότε κάθε αντίδραση του οργανισμού του, που αργότερα αναγνωρίζεται σαν νόσος ή σύνδρομο, είναι επίσης ψυχοσωματική, είναι ψυχο-νευρο-ενδοκρινο-ανοσολογική, με διαφορετική την ποσοστιαία συμμετοχή του κάθε παράγοντα σε κάθε νόσο και σε κάθε άνθρωπο.
Ακόμα και το πιο ακραίο αμιγώς σωματικό νόσημα να μελετήσουμε, μία κάκωση, για παράδειγμα, θα συνειδητοποιήσουμε αφενός τη διαφορετική επίπτωση της ίδιας κάκωσης στη ζωή του κάθε ασθενούς, αφετέρου τις ψυχο-διανοητικές αιτιολογικές παραμέτρους της που μπορεί να κυμαίνονται από απρόσεκτη προσωπικότητα, μέχρι καθ’ έξιν «ατυχηματική» συμπεριφορά λόγω κατάθλιψης.
Αυτός ο τρόπος προσέγγισης ήταν και είναι πολύ οικείος στον γιατρό που εκπαιδεύτηκε για να βλέπει τον ασθενή σαν ένα ενιαίο σύνολο και όχι σαν επί μέρους διάσπαρτα συστήματα, ασύνδετα μεταξύ τους, και ιδίως στον Ομοιοπαθητικό Ιατρό που αυτός είναι και ο απαιτούμενος τρόπος προσέγγισης για τη σωστή εφαρμογή της επιστήμης του.
Η ενοποίηση των ειδικοτήτων σε Ψυχο-Νευρο-Ανοσολογία δίνει τη δυνατότητα στην Ιατρική επιστήμη να συνδέσει πληροφορίες που περίμεναν από καιρό μία ενοποιημένη θεωρία, όπως για παράδειγμα την άμεση συσχέτιση των επιπέδων σεροτονίνης, της νευρο-ορμόνης που είναι υπεύθυνη για την βίωση της χαράς, με τα T-λεμφοκύτταρα που είναι βασικός πυλώνας της άμυνάς μας. Υπήρχαν δηλαδή εδώ και πολύ καιρό οι επιμέρους μελέτες που επιβεβαίωναν το ότι ο άνθρωπος που χαίρεται με φυσικό τρόπο, θωρακίζει αντίστοιχα και την άμυνά του. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν το συμβατικό μοντέλο της Ιατρικής για να υποδεχθεί αυτήν την γνώση και να την ενσωματώσει σε μία θεωρία. Και εννοούμε το συμβατικό μοντέλο, διότι η θεωρία της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής ήταν και είναι από μόνη της πολύ πιο μπροστά σε αυτόν τον τομέα διάγνωσης και θεραπείας.
Ακόμα και ο Ιπποκράτης στο «Περί τόπων των κατ’ άνθρωπον» ανέφερε ότι
όταν πάσχει ένα τμήμα του σώματος, πάσχει όλος ο οργανισμός και όταν χαίρεται ο άνθρωπος, χαίρεται κάθε τμήμα του σώματός του.
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι ένα εδραιωμένο επιστημονικά ιατρικό σύστημα που διέπεται από νόμους, όπως αυτοί καθορίζονται από τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Στην ουσία είναι το μοναδικό ιατρικό σύστημα των οποίων οι νόμοι όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά εδραιώνονται περισσότερο με τις σύγχρονες ιατρικές ανακαλύψεις. Για παράδειγμα, η αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος οδηγεί σε εξατομίκευση της θεραπεία, που αποτελεί βασικό νόμο από ίδρυσης της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.
Μεταβολή της παθολογικής έκφρασης μίας προδιάθεσης
Η Κλασική Ομοιοπαθητική Ιατρική έχει ως βάση τη χορήγηση του ενός κάθε φορά φαρμάκου που έχει τη μέγιστη δυνατή «ομοιότητα» με τα συμπτώματα του ασθενούς σε σωματικό αλλά και ψυχοδιανοητικό επίπεδο. Όμως, αν αναλογιστεί ο καθένας μας τη συνολική εικόνα της σωματικής ή της ψυχικής του συμπτωματολογίας, είτε καθαρά της ιδιοσυγκρασίας του, σε σχέση με το χρόνο, συχνά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή έχει μεταβληθεί με τα χρόνια. Σε ασθενείς που έχουν λάβει για χρόνια χημική αγωγή, η μεταβολή αυτή είναι σχεδόν βέβαιη. Ως αποτέλεσμα έχουμε τη μετακίνηση του οργανισμού από την αρχική, πιο φυσική, αντίδραση στο παθογόνο ερέθισμα, προς μία πιο τεχνητή, η οποία όμως τώρα είναι αυτή που βρίσκεται στην επιφάνεια. Η χρόνια χρήση κατασταλτικών χημικών φαρμάκων, δηλαδή φαρμάκων που καταστέλλουν το σύμπτωμα και όχι την αιτιολογική προδιάθεση του οργανισμού, οδηγεί στη μετακίνηση μίας προδιάθεσης προς βαθύτερα και ζωτικότερα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού. Χορηγώντας τοπικά κορτικοστεροειδή στο αλλεργικό έκζεμα του παιδιού, μπορεί ως συμβατικοί δερματολόγοι να μείνουμε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα, αλλά πιθανόν να μη μάθουμε ποτέ ότι σε μερικούς μήνες το παιδί θα το αναλάβει ιατρός άλλης ειδικότητας, γιατί θα κάνει την πρώτη κρίση αλλεργικού άσθματος, αφού η αλλεργική προδιάθεση δεν θεραπεύτηκε, απλώς της καταστείλαμε τη δυνατότητα να εκφράζεται σε έναν πιο αναπλάσιμο ιστό, που ο οργανισμός δεν κινδύνευε τόσο. Το συγκεκριμένο παιδί με άσθμα που θα καταφύγει στον Ομοιοπαθητικό Ιατρό, πρέπει να ξαναεμφανίσει το αλλεργικό εξάνθημα προκειμένου στη συνέχεια να θεραπευτεί πλήρως και μόνιμα. Αυτό είναι ένα καθημερινό από κλινικό παράδειγμα σεβασμού της ανθρώπινης φύσης ως ψυχο-σωματικού συνόλου.
Για τη θεωρία και την κλινική εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, δεν νοείται θεραπεία ασθένειας αλλά ασθενούς. Η σύγχρονη Ψυχο-Νευρο-Ανοσολογία, έρχεται να καλύψει αυτό το κενό νομοτελειακού μοντέλου λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού στη συμβατική Ιατρική, λόγω της προϋπάρχουσας υπερ-εξειδίκευσης και να τεκμηριώσει θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως της Ομοιοπαθητικής, που άντεξαν στο χρόνο, όχι λόγω της κεφαλαιοποίησης της γνώσης σε θεραπευτικά εμπορικά σκευάσματα, αλλά λόγω επιστημονικής ορθότητας και αλήθειας.
Πηγή: NaturaNrg #69
